Welvaart en de verdwenen eeuwige glimlach

Vandaag begon de dag goed! Onze koffer was vannacht bij het hotel afgegeven. Gelukkig zat alles er nog in en mankeerde onze duikmaskers helemaal niks. Nou dat was een meevaller,  hier hadden we eigenlijk niet meer op gerekend.

Vandaag waren de plannen om naar de grootste versmarkt van Bangkok te gaan maar we kwamen erachter

dat deze vandaag gesloten was. Dan maar richting Chinatown dachten we, maar ook dat verliep in eerste instantie

anders. We maakte kennis met het nieuwe Bangkok zoals wij het in de vorige keren dat we er geweest zijn nooit hebben meegemaakt.

Toen we op ons gemak richting bus liepen gebaarde een jongeman ons dat we beter anders konden lopen omdat the Grand Palace voor het publiek gesloten was vanwege een of andere ceremonie voor de koning. We maakte hem duidelijk dat dat onze bedoeling ook niet was en zo raakte we aan de praat.

Hij sprak goed Engels en gaf ons wat tips over het vervoer naar Amphawa morgen en over een tocht over de klongs.

Om een lang verhaal kort te maken kwamen we er al snel achter dat hij ons op een ontzettend geslepen manier zelf een tour probeerde aan te smeren en zo ons een poot probeerde uit te draaien.

Je moet zó op je hoede zijn!  Als dit onze eerste reis zou zijn geweest waren we er vast en zeker ingetrapt maar alle reiservaring van de afgelopen jaren komt in dit soort situaties erg goed van pas.

Het land van de eeuwige glimlach is in een rap tempo aan het veranderen. Vijf jaar geleden trokken we al de conclusie dat de welvaart duidelijk zijn sporen na had gelaten in vergelijking met toen 15 jaar geleden, toen Jeroen en ik de eerste keer in Thailand waren.

Maar nu zit er slechts 5 jaar tussen dat we voor het laatst geweest zijn en toch is het verschil zo groot dat het bijna tastbaar is.  Die vriendelijkheid van toendertijd vind je hier bijna niet meer terug. Nergens meer die innemende glimlach, en als ze wél vriendelijk zijn dan wees maar op je hoede. Bizar om door de jaren heen te merken hoe de mentaliteit van de bevolking veranderd zodra ze het beter krijgen,

Alhoewel Bangkok voor ons zeker nog alles in huis heeft is ook het straatbeeld enorm aan het veranderen en verliest zijn authenticiteit en daardoor ook zeker een stukje charme.

Uiteindelijk hebben we de lokale bus richting Chinatown gepakt. Het was behoorlijk warm vandaag en al snel gutste het zweet van ons af in de behoorlijk volgepropte bus. Toen er een plekje op de achterbank vrij kwam ging ik met Jeroen daar zitten en al snel kwam er een oud chinees vrouwtje aan welke naast Jeroen wilde gaan zitten. Toen ze zich langs hem manoevreerde keek hij haar aan en zei met zijn oerhollandse mond tegen haar;  “Oké je mag gerust naast me zitten als je maar wel beloofd dat je je handen thuishoudt en niet je kunstgebit uitspuugt!”. Toen gaf ze hem een glimlach en knikte vriendelijk omdat ze naar alle waarschijnlijkheid dacht dat hij vast iets aardigs zei en ging vervolgens naast hem zitten. Werkelijk waar, op dit soort momenten probeer ik m’n gezicht in de plooi te houden maar inwendig glij ik van de bank af van het lachen.

Na een poosje in de bus gezeten te hebben kregen we het idee dat de bus anders reed als de dag ervoor en ik besloot het even te checken bij de meneer naast me. Aangezien het een Chinees op leeftijd was had ik zo m’n vermoeden dat hij geen engels zou spreken wat even later ook bleek te kloppen. Tsja….er zat niks anders op om het op mijn beste chinees te proberen……” C.H.I.N.A.T.O.W.N.????” vroeg ik de man en deze keer had ik meer succes. Hij gebaarde dat we nog n paar haltes verder moesten.

Even later zwierven we weer door de kleine straten van chinatown wat in de middag een compleet ander beeld geeft dan in de avond. Overdag loop je soms voetje voor voetje door de nauwe straatjes welke helemaal volgestouwd zijn met allerhande bontgekleurde prullaria of met de meest uiteenlopende kruiden en ondefinieerbare etensproducten waar je geloof ik  de herkomst soms niet van moet willen willen weten. Dit terwijl in de avond de straten gedomineerd worden door pruttelende wokpannen, dampende barbecues en bomvolle straatrestaurantjes en van het hele shopping gebeuren niks meer terug vind. Het lijken net twee verschillende werelden op dezelfde plek en dezelfde dag, bizar.

Als het aan mij had gelegen had ik hier uren rond kunnen dwalen. Ik kan er echt intens van genieten om hier het dagelijkse leven te aanschouwen welke zo ver afstaat van de onze.

Aangezien de jeugd het wel een beetje had gehad en verlangde naar het zwembad zijn we terug gegaan naar het hotel.

Morgen de volgende etappe van ons Thailand avontuur, dan verlaten we vroeg in de ochtend Bangkok en reizen we  richting Amphawa waar we de nacht door zullen brengen in een guesthouse pal aan de rivier nabij de drijvende markt.