Za 30/7 Finding Dory

Vandaag onze ultieme bounty ervaring beleefd.
Gelukkig voelde ik mezelf weer als herboren. Wel had ik nog lichtjes last van mijn maag maar na het andere zakje Ginseng wat ik had gekregen ook in te nemen, waren ook deze klachten slecht na enkele minuten verdwenen. Wonderlijk spul dit goedje!
Zodra we van het eiland af zijn ga ik eens op zoek waar ik het hier kan kopen en sla een voorraadje in voor thuis.
Na het ontbijt stapte we in de vissersboot om aan de eilanden- en snorkeltour te beginnen.
Als ik zeg vissterboot, zullen jullie waarschijnlijk een compleet andere associatie hebben van een vissersboot dan ik bedoel. Na onze eerdere Azië avonturen zijn we er aan gewend geraakt dat dit hier niet meer inhoud dan een langwerpige karakteristieke oude houten boot in allerlei bonte kleuren waarvan de verf aan alle kanten is afgebladderd. Om te zitten zijn er slechts 2 planken dus het comfort is ver te zoeken. Toch genieten we iedere keer weer van dit soort tochten, het heeft zo zijn charme.
Halverwege de twee uur durende tocht richting de eilanden kreeg Jeroen het even benauwd.
doordat we ineens langzamer gingen varen kreeg hij het idee dat we hier al moesten gaan snorkelen. Aangezien Jeroen per definitie niet verder de zee in gaat dan enkele meters van de kust, omdat het oneindige hem beangstigd, begon hij al te sputteren dat ze niet moesten denken dat hij hier midden op zee gezellig ging liggen snorkelen.
Inmiddels had Mike 'Dory' al voorbij zien komen zwemmen. Voor de leken onder jullie, Dory is het blauw geel gekleurde vriendje van Nemo, het oranje wit gestreepte clownsvisje.
Ineens begon de buitenboordmoter te stotteren. Met ingehouden adem keken we elkaar angstvallig aan, het zou toch niet serieus waar zijn!
En jawel hoor, even later stopte de moter doodleuk en dreven we daar in niet meer als 'n veredelde roeiboot ergens op de indische oceaan bij de westkust van Sumatra.
Ik zag er de humor wel van in, dit kon ook alleen ons weer overkomen en kreeg samen met Tes finaal de slappe lach. Dit werd er niet beter op toen de twee mannen op de boot zenuwachtig vergeefs de motor uit het jaar nul weer aan de praat probeerde te krijgen. De manier waarop was op zich al hilarisch genoeg want het starten vd motor ging dmv een koord wat ze net als bij 'n trektol er rondom heen wikkelde om vervolgens door 'n harde ruk aan het koord te geven de motor probeerde te starten.
Jeroen , Tes en ik bleven er tamelijk rustig onder. Er bestond immers tegenwoordig zoiets als 'n mobiele telefoon en toen ik in de verte 'n eiland zag liggen met iets wat op een vissersdorp leek toen opperde ik nonchalant dat we altijd nog daarheen konden zwemmen als de nood aan de man kwam. Ik dacht werkelijk dat Mike erin bleef en begon stevig balend te mopperen en te vloeken bij het idee dat hij die plomp in moest tussen al die vissen in. "Flikker maar op!" "Godver de godver de godver!!!" Hoe harder hij begon te stuiteren hoe meer ons allen zowat de tranen over de wangen rolde van het lachen.
Na een tijdje aan de motor gesleuteld te hebben begon hij weer braaf te pruttelen en maakte weer koers naar de eilandengroep waar we zouden gaan snorkelen.
Eenmaal daar aangekomen waren we met de stomheid geslagen. Dachten we dat ons eiland mooi was, dan was dit wel de overtreffende trap. Tes stond met open mond te kijken en zei dat het wel leek alsof ze droomde. Ik heb er geen ander woord voor dan BIZAR.
Een vd twee mannen die ons meenamen op deze trip vroeg of we soms een kokosnoot wilde. Tuurlijk, dat lieten we ons niet voorbij gaan maar wat we alleen niet hadden verwacht was dat hij vervolgens als 'n aap behendig in een vd palmbomen naar boven klom om er daar hoogstpersoonlijk vier voor ons uit te snijden.
Na 'n tijdje daar te hebben gezwommen gingen we verder naar het volgende eiland waar grote koraalriffen lagen. Tes en ik deden onze snorkel en duikbril op en dobberde rustig richting koraal. Jeroen en Mike hadden er niet veel snuf in en bleven een eindje verderop wat rondzwemmen.
Ik was diep onder de indruk van wat ik zag. Het was alsof ik in de animatiefilm van Finding Nemo was beland. Nemo was alleen nergens te bekennen maar al z'n felgekleurde kornuiten waren in grote getalen aanwezig. Zelfs Mike heeft ondanks zijn angst voor vissen, de moed even kunnen opbrengen om te komen kijken en vond het inderdaad erg mooi. Toen er echter 'n exemplaar te dicht bij hem kwam vond hij het wel welletjes.
Tes hield het op 'n gegeven moment ook voor gezien maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Een tijd lang heb ik daar rondgedobberd tot ik me er ernstig bewust van werd dat mijn verstand me langzamerhand in de steek begon te laten. Toen er namenlijk 'n lief geel doktersvisje naar me toe kwam zwemmen en met z'n neusje tegen het glas van mijn duikbril me aan zat te kijken, zwaaide ik in 'n vlaag van verstandverbijstering vriendelijk naar hem en zei hem gedag waardoor ik direct 'n flinke sloot water binnen kreeg. Al proestend kwam ik boven water en moest vreselijk lachen dat ik in 'n reflex naar een vis begin te zwaaien.
Nu wist ik het zeker, ìk was nu echt rijp voor Joachim en bedacht mezelf dat het maar goed was dat er op dat moment niemand bij me in de buurt was.
Al deze natuurpracht had helaas ook een keerzijde. Mijn hagelnieuwe Samsung S7 edge, waar ik tot nu toe alle vakantiefoto's mee had geschoten is daar terplekke overleden.
Tot 1,5 meter waterdicht zeggen ze......nou AMMEHOELA.....hij heeft 'n bad van slecht 'n halve meter niet eens overleeft!
Ik baalde er stevig van want ik deed er werkelijk alles mee. Mijn reisverslagen, m'n foto's, het berekenen vd wisselkoers, het contact met de buitenwereld, enz.
Dat wordt thuis dus stoeien met Samsung of anders met de verzekering maar daar was ik nu niet mee geholpen. Toch besloot ik al snel dat ik dit zekers geen stempel op deze dag liet drukken. Gelukkig had ik de spiegelreflexcamera nog bij me en dat vond ik het belangrijkst van allemaal, de rest van de vakantie kon ik toch nog gewoon foto's blijven maken.
Toen we terug kwamen op ons eiland bleek ook nog eens de stroom de hele dag te hebben uitgestaan waardoor de Ipad zich niet had opgeladen waardoor ik ook op deze manier niet aan m'n reisverslag heb kunnen werken.
Moe maar voldaan én knoepverbrand zijn we vroeg ons bed ingedoken. Morgen weer 'n dag, dan zagen we wel weer verder.
Het verzuipen van mijn telefoon betekend dus dat ik niet meer kan appen en geen berichten meer ontvang.