Zo 31/7 Groot, groter, grootst

Vandaag een rustige dag gehad waarin tijd niet bestaat. Opstaan wanneer we willen, doen wat we willen, gewoon een dagje lummelen. Een ding wisten we zeker, we gingen vandaag de zon nìet in. Ik ben er gisteren genadig van af gekomen qua verbranden omdat dat pas mijn eerste dagje zon was, maar Jeroen en de kids zijn flink verbrand ondanks het zorgvuldig smeren met factor 50 en de T-Shirts die ze in het water uit voorzorg hadden aangetrokken.
Tot halverwege de middag hebben we gewoon op onze veranda gezeten en genoten van het uitzicht en van elkaar. Nog steeds hadden we het eiland helemaal voor ons zelf alleen omdat er geen andere gasten waren, we genoten ervan en verveelde ons geen moment.
Als het aan ons zou liggen hadden we hier best nog een aantal dagen willen blijven.
Best bijzonder als je je bedenkt dat wij op 'n All Inclusive park juist bijna geestelijk dood gaan. Hiervoor namen we altijd aan dat dat door 'de rust' kwam maar nu besefte we ineens dat wij best in staat waren om gewoon 'lekker niks te doen'. Het was de horde mensen om ons heen waar we onszelf niet comfortabel bij voelde en juist niet bij tot rust kwamen. Altijd hebben we tijdens onze vakanties de natuur opgezocht en waren hele dagen op elkaar aangewezen. De omschakeling naar het 'massale' van dit soort vakanties was gewoon te groot.
Hier op dit bloedstollend mooie eiland genoten we juist van de rust. Niks geen luxe, 'n volledig back-to-basic houten hutje met enkel 'n bed met klamboe. Met een hurktoilet in een huisje achter ons waarnaast je jezelf moest 'douchen' dmv een plastic bakje en 'n gevulde regenton was het comfort ver te zoeken maar niemand klaagde en paste zich feilloos aan.
Wat we ervoor terug kregen was immers goud waard!

Halverwege de middag besloot ik om een rondje te gaan maken om het eiland, benieuwd naar wat ik allemaal tegen ging komen. Met mijn voeten lopend door de branding en soms uitwijkend en klauterend over de omgevallen palmbomen, ondertussen op zoek naar de meest mooie schelpen, voelde ik me intens gelukkig. Er was zó veel te zien dat ik niet eens halverwege het eiland ben gekomen. Af en toe kon ik ademloos op de hurken naar de kleine krabbetjes in hun schelpjes kijken hoe ze met elkaar speelde en leken te dansen over het strand. Dikwijls als er 'n stuk schelp boven het zand uitstak deed ik de grootste moeite om het dmv 'n klein schelpje uit te graven in de hoop dat ik een compleet exemplaar kon vinden maar allen waren ze helaas door de kracht van de zee gesneuveld.
Verderop was ik als 'n kind zo blij toen ik uitendelijk 2 grote exemplaren bijna tegelijkertijd zag aanspoelen. We wisten gisteren al niet wat we zagen toen Mike op een vd eilanden zo'n grote schelp vond maar deze waren nog groter.
Inmiddels werd het met al m'n vondsten aardig zwaar om verder te lopen en daarbij brandde de zon aardig op me maar toch bruisde alles in me waardoor ik nòg 'n klein stukje verder liep. M'n inzet werd beloond. Even verderop zag ik iets boven het zand uitsteken wat mijn aandacht trok. Het was me al gauw duidelijk dat het 'n joekel van een schelp was en ik was in jubelstemming toen ik ontdekte dat hij vrijwel puntgaaf was nadat ik hem had uitgegraven.
Je hebt groot, groter en grootst......nou deze viel zonder enige twijfel onder de categorie "GROOTST"!!!
Tsja en daar stond ik dan in m'n uppie,hoe ging ik dat in hemelsnaam dat hele eind mee terugkrijgen? Aangezien achterlaten geen enkele optie voor me was zat er niks anders op dan te gaan zeulen. Het was zo zwaar dat ik telkens als ik 'n klein stukje gelopen had de schelpen neer moest leggen om even bij te tanken. Mijn armen deden zeer maar ik weigerde op te geven en liep even daarna weer 'n paar meter verder.
Nog steeds in jubelstemming over mijn vondst moest ik inwendig al gniffelen over de reactie van Jeroen. Hij verklaarde me met de vorige schelpen al voor gek dat ik dat allemaal mee naar huis wilde nemen, nou dan zou hij nu helemaal 'n toeval krijgen.
In de verte zag ik iets aankomen wat op Ali Baba en z'n rovers leek. Toen ze dichterbij kwamen zag ik dat het er in totaal 3 waren en herkende Mike's shirt. Als 'n stel oliesjeiks waren ze gehuld in de lappen tegen de zon. Doeken over de schouders en armen, 'n lap over de kop en om het geheel nog charmanter te maken hadden ze nog 'n pet er bovenop maar ik wat was ik blij ze te zien.
Toen ze me in de gaten kregen zag ik ze al turen om te zien waar ik zo moeizaam mee aan het sjouwen was. Even later zag ik Jeroen z'n ogen al groter worden en ja hoor, daar kwam het......."NÉÉ HÉ, dit ga je niet menen!" Vervolgens schudde hij z'n hoofd, zuchte 'n keer diep en opperde subtiel dat ik dàt nooit mee door de douane zou gaan krijgen.
De kids reageerde 'n stuk enthousiaster. Tsja dat was 3 tegen 1.
Of ik het mee ging krijgen dat voor later zorg, achterlaten kon altijd nog als het persé moest.
Volgens internet mocht ik er 3 meenemen met 'n maximum van 3 kilo maar later vertelde Nijar dat gasten zelfs nog groter zonder problemen hadden meegekregen.
Jeroen heeft het er niet op maar ik laat het gewoon zien bij de douane en hoor de reactie wel. Het gaat per slot van rekening niet om narcotica maar gewoon om 'n paar simpele schelpen toch?
Later maar eens een koffer aanschaffen om ze te vervoeren en dan zullen we wel zien.

Toen we later die avond naar bed wilde kreeg ik de stille stuip toen er 2 krekels op onze klamboe zaten. Toen Jeroen ze er niet af wilde halen omdat ze toch niet bij me konden komen besloot ik in het andere huisje bij de kids te gaan liggen.
Tes, stoer als ze was, besloot op mijn plek te gaan liggen en zo deelde ik die nacht de kamer met Mike.
Ook daar begon het goed. Ineens zag ik 'n enorme kever schieten over de vloer en ben hem al griezelend en gillend met de bezem te lijf gegaan. Leuk zo'n dochter die de deur niet achter haar kont dichtdoet, dan krijg je dit soort dingen.
Eenmaal liggend in bed had ik geen rust meer en in het donker luisterde ik angstvallig of ik maar geen rare geluiden hoorde.
Toen ik daar een tijdlang lag begon er ineens iets tegen m'n arm aan te trillen. Ik zat werkelijk zowat tegen het plafond en had het hart in de keel. Bleek het de telefoon van Mike te zijn die nog in mijn bed lag! Dat kreng stond op trillen en er kwam simpelweg een appje binnen.......bedankt NAOMI ROSSEN!!! Je houdt nog iets van me tegoed ;-)
Samen met Mike heb ik er even later nog flink om gelachen.
Dat was het begin van 'n onrustige nacht want zowel Mike als ik kregen weer krampen in onze buik. Het eten daar op het eiland viel bij ons toch niet helemaal lekker.
Toen Mike 's nachts weer eens naar het toilet was moest ik ook ineens heel nodig.
Had die koekenbakker er aan de buitenkant de schaaf op gedaan waardoor ik er niet uit kon!!! Al rammelend en zenuwachtig wiebelend van m'n ene op m'n andere been besloot ik om dan maar via het raam naar buiten te klimmen.
Opgelucht dat ik op tijd op het toilet was aangekomen.......daar zaten we dan......moeder en zoon gezellig naast elkaar, ieder in ons eigen hokje al spetterend boven het hurktoilet, moesten we smakelijk lachen om de hele situatie. Dìt is toch het ultieme vakantie gevoel.