26/7 Een onvergetelijke dag

Vanmorgen om 9uur werden we opgehaald bij onze villa door een plaatsvervanger van onze eigen gids aangezien hij per abuis een dubbele afspraak had gemaakt.

Met enige tegenzin begonnen we al aan de dag aangezien het reizen per gids toch niet zo goed was bevallen. We zouden wederom een dagtocht gaan maken waarna we aan het einde van de dag in Ubud zouden aankomen.

Het begon al lekker. Toen hij onze koffer in de al kleinere auto had opgestapeld, bleef er nog maar ruimte over voor 4 van ons. Uiteraard wel lekker voordelig voor de rest van de vakantie om er eentje achter te laten maar met zijn 5en is toch wel zo gezellig lijkt me.

Organisatorisch kwam onze gids klaarblijkelijk wel wat tekort.

Eerst laat hij ons kuchen omdat hij de ceremonie was vergeten, dan blijkt hij een dubbele afspraak te hebben gemaakt en nu stuurt hij weer een te kleine auto.

Eenmaal onderweg bleek onze nieuwe gids uitermate gezellig, het dak ging er af....maar dat lul ik. Hij zei werkelijk geen boe of bah, het was nogal een stille Willy. Voorzichtig probeerde ik meerdere keren het gesprek op gang te brengen maar mijn pogingen liepen op niets uit. Mike was blij dat ik naast hem zat en niet hijzelf want hij werd er helemaal ongemakkelijk van. We kregen er met zijn allen gewoon de slappe lach van en besloten het voor gezien te houden, het verhaal 'gids ' kwam hier definitief ten einde. We gingen onszelf niet meer kwellen om een hele dag met deze knakker opgescheept te zitten, alleen maar omdat we het lullig vonden om op het laatste moment  een tour te cancelen. We vroegen Willy om ons direct naar onze accomodatie te brengen omdat Tess zichzelf niet lekker voelde, wat overigens ook echt waar was omdat ze bij het instappen op ongenadige wijze haar hoofd had gestoten. Uiteraard lullig voor Tess maar ieder nadeel heeft zijn voordeel....het was voor ons de ultieme manier om van dit gezelligheidje af te komen zonder dat het al te onvriendelijk over zou komen, hij kon er immers ook niks aan doen dat hij zijn tong was verloren.

Geloof het of niet, toen hij wegreed viel er een blok van onze schouders af. VRIJHEID!!!! We konden weer doen en laten wat we wilde, op zoek naar het onverwachtse.

En dàt hebben we gekregen! Wat een waanzinnige dag. Eentje die de boeken in kan als onvergetelijk. 

Nadat we een poosje op bed hadden gelegen in onze Homestay, was Tess gelukkig weer wat opgeknapt.

We besloten om na de lunch erop uit te trekken en dan maar zien wat de dag bracht.

Lopend door de straten van Ubud, voelde ik me een kind in een snoepwinkel. Ik liep zowat te stuiteren van al het moois wat ik zag en brak dikwijls zowat mijn nek omdat ik het te druk had met om me heen kijken, dat ik niet meer oplette waar ik mijn voeten neerzette. Wat een waanzinnig karakterestieke plaats, echt met geen pen te beschrijven. Overal waar je keek zag ik wel weer iets moois, alsof het al niet overweldigend genoeg was ontdekte ik in de doorkijkjes die er overal waren ook steeds weer iets anders waardoor ik in mijn enthousiasme aan de lopende band "oohh kijk hier, oohh kijk daar, oohh kijk wat mooi, oohh kijk wat gaaf" uitriep en vervolgens ineens weer ergens tussendoor schoot omdat ik weer iets nieuws ontdekte. Mijn achterban liep telkens stoïcijns, niets vermoedend door met hun blik op oneindig. Mike zei lachend "Oohh moeders, waar moet dat met jou heen??? Ik kan jou echt nooit alleen met pap op vakantie sturen want hij raakt je geheid kwijt"

Jullie kunnen je voorstellen dat ze me natuurlijk continu in de boot zaten te nemen. Ik zie ook zoveel! 

Elk detail lijk ik op te zuigen als een spons en triggerd mijn nieuwsgierigheid naar meer. Net als in al die doorkijkjes in de velen muren waar zich zoveel achter afspeeld. Ik kan eindeloos genieten van alles wat ik daar zie gebeuren terwijl Jeroen en de kids zich daar helemaal niet van bewust zijn en me af en toe aankijken alsof ik koekkoek ben. Ik op mijn beurt snap daar weer niks van, er ontgaat ze dan zo'n hoop. Af en toe zou ik wel eens willen dat ze de wereld door mijn ogen zouden kunnen zien, al kan ik wel raden wat hun reactie daarop zou zijn ;-)

Maar mijn drang om altijd nòg maar meer te ontdekken brengt ons vaak wel op de meest onverwachts mooie plekken.

Zo loop je in een megadrukke straat, met een aaneenschakeling van talloze winkeltjes, Warungs, tempels en poorten waarachter de meest lieflijke Balinese huisjes met goed onderhouden tuintjes schuilgaan. In eens zit daartussen ergens een smalle trap welke mijn aandacht trekt en waar ik dan omhoog loop. Daar ben je dan met de stomheid geslagen wanneer je een enorme kloof aantreft met een natuurpracht waar je u tegen zegt en waar allemaal huisjes tegen de hoge  wanden van de kloof zijn aangebouwd. Dit soort onverwachte momenten zijn net cadeautjes die je niets vermoedend uitpakt.

Later kwamen we aan bij een grote brug hangend boven een diepe kloof waar een rivier tussendoor stroomde. Echt adembenemend, het was net een plaatje.

Toen we een trap zagen welke daar naar beneden ging besloten we deze te nemen. Om bij de rivier te komen moesten we over twee bamboe pijpen heen balanceren met enkel een slap wiebelend koord om jezelf aan vast te houden. Het liefst waren we de rivier gevolgd al klauteren over de rotsen maar omdat we geen waterschoenen bij ons hadden besloten we om dit voor nu toch maar even niet te doen.

Onze tocht ging verder naar de Campuhan Ridgewalk. Een verhard pad over een bergkam boven de rijstvelden van Ubud.vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de valleien.

Aan het einde van de tocht kom je uit in het dorpje Bangkian Sidem waar je Dennis de van de rijstvelden loopt waar ze druk op het land aan het werk zijn.

Allen waren we het er mee eens dat de rijstterrassen van gisteren hier met geen mogelijkheid tegen op konden.

Even later was ons geluk helemaal compleet toen we tenmidden vd rijstvelden  aan een vd 3 tafeltjes plaats konden nemen om een drankje te nuttigen bij plaatselijke boeren wel deze als bijverdienste verkochten.

Wie had dìt vanmorgen nou kunnen verzinnen dat we door het roer radicaal om te gooien meteen al zo'n waanzinnige dag zouden hebben.

Heerlijk, we hadden weer het gevoel dat we leefde.

Weer aardig wat kilometers in de schoenen maar we hebben ècht een droom van een dag gehad.

(De foto's van gisteren laten op zich wachten aangezien we ze op de een of andere manier niet uit de dropbox krijgen. Zodra ze erop staan dan laat ik het weten. Wel is het me uiteindelijk gelukt om een video vd watervallen te plaatsen wat hier door de slechte WiFi moeizaam is)