6/8 De Flintstones in de shit

Het begon allemaal zo mooi.

Gisterochtend om 9.00 uur werd de door ons bestelde Buggy afgeleverd, een soort van electrische golfkar waarmee we het eiland gingen rondtoeren. 

We vonden het dol komisch want op de een of andere manier had het nogal een hoog Flintstone-gehalte.

Na een hele poos op ons gemak ontbeten te hebben aan het strand, zijn we verder gereden naar oa. de bekende Devil's Tear. Een grillige kustlijn waar gigantische golven tegen de rotsen stuk slaan en het water soms wel 10 meter hoog de lucht in spuit. Wat een brok natuurgeweld!

Helaas krijg je ook een kolonie Chinezen op de koop toe waardoor je de grootste moeite moet doen om zelf ook wat foto's te kunnen schieten. Ze lopen je alsmaar voor de voeten, gaan pontificaal voor je lens staan en het liefst duwen ze je weg van waar je staat uit angst dat ze een fotomoment missen. Het is bijna niet te geloven, maar ze zijn echt véle malen erger dan dat ik al ben ;-)  Het is nogal een hysterisch volkje, eigenlijk zijn ze een attractie op zich.

Lullig detail is dat het uitgerekend de Chinezen zijn die zo nu en dan van de kliffen worden afgeslagen door de meters hoge golven omdat ze te dicht op de rand gaan staan. Alhoewel het natuurlijk wel n makkelijke manier is om ze voor mijn lens weg te krijgen......gun je dat natuurlijk ook niemand!

We zouden 7 uur aan een stuk kunnen rijden met de accu maar na amper 2,5 uur stond de teller al bijna in het rood.

We moesten maken dat we zo snel mogelijk terug kwamen bij de accomodatie want we zagen het uiteraard niet zitten om ergens midden in de bushbush te stranden.

Daar aangekomen moesten we even wachten totdat ze een andere buggy kwamen brengen maar onderwijl ging Mike zich steeds beroerder voelen. 

We besloten het maar voor gezien te houden zodat hij rustig op bed kon gaan  liggen in de hoop dat hij op zou knappen. Helaas ging later die avond ook Naom gevloerd.

Vanmorgen zouden we gaan snorkelen met de Mantaroggen maar zowel Mike als Naom voelde zich beiden nog niet honderd procent. Ze bleken een zogenaamde Bali Belly te hebben, soort van buikgriep.

Jeroen offerde zichzelf op om bij hun te blijven, al verdenk ik hem er sterk van dat hij het allang prima vond om niet oog in oog komen te staan met de mantaroggen.

Tess en ik hebben de tour samen gedaan. Lichtelijk gespannen aangezien de mantaroggen bizar groot zijn (zo'n 4,5 tot 9 meter) en we niet goed wisten wat ons te verwachten stond.

Eenmaal per boot aangekomen in Mantabay, werd er een rog gesignaleerd en werd er overspannen geschreeuwd dat we snel de zee in moesten springen. Ik mocht de spits afbijten maar vond het echt wel ff griezelig om te springen omdat je dan door de sprong best diep onder water zou gaan. Heel even vroeg ik mezelf af waar ik in godvredesnaam mee bezig was maar besloot de sprong te wagen en schoot in mijn snorkeloutfit een paar meter onder water en zag in eerste instantie geen hand voor ogen. Door de kou van het water en de adrenaline die door mijn lijf heen schoot, sloeg mijn adem volledig op hol en moest ik mezelf dwingen om weer rustig te gaan ademen. Na mij kwam Tess en samen zwommen we zo snel als we konden naar het punt waar de manta gesignaleerd was. Ineens trok Tess me heftig aan mijn arm en had ogen als schoteltjes en probeerde me op de manta te wijzen die ineens vlak onder haar had gezwommen, ze was zich de beroerte geschokken. Met wilde gebaren bleef ze wijzen maar hoe ik ook keek, ik zag gewoon niks.....minimaal 4 meter vis schoon aan de haak en ik zag gewoon niks....denk toch dat het na onze vakantie tijd wordt voor een retourtje Hans Anders.

Zwaar gefrustreerd zwom ik terug naar de boot en ving daar even later vanaf het dek toch nog een glimp op van deze grote jongen en later ook nog van een paar dolfijnen die sierlijk boven water sprongen.

Nadat Tess en ik eind van de ochtend weer terugkwamen, voelde Mike en Naom zich gelukkig weer iets beter.

Even later werden we weggebracht naar de haven waar we de boot naar Nusa Penida zouden nemen.

Anders dan anders lag de speedboot vrij ver in zee waardoor we met al onze koffers tot aan onze heupen door het water moesten lopen om bij de boot te komen.

Jeroen nam onze grote koffer op zijn schouder met in zijn andere hand ons kleine handbagagekoffertje. Net toen ik even niet keek ging het mis en hoorde een hoop commotie....onze koffer viel van zijn schouders in het water waarop Jeroen heel dreug zei "Ooh...ik denk dat we nu natte kleding hebben!"  Gelukkig wist hij de koffer snel weer uit het water te vissen waardoor de schade beperkt bleef. Het was een hilarisch tafereel en hebben er echt om moeten gieren.

Even later toen we aankwamen op Penida werden we als een stelletje sardientjes in een veel te kleine auto gevouwen.  Dit alles was weer echt Azië waar je dit soort waanzinnige dingen kon verwachten en waar we zo van hielden.

Toen we even later aankwamen bij onze familiebungalow welke we geboekt hadden, verging ons het lachen even. De bungalow bleek een of andere aftandse bamboehut te zijn welke er in de verste verte niet uitzag als degene die we op de site hadden gezien. Helaas hadden we weinig tot geen alternatieven en moesten er maar het beste van zien te maken.

We besloten om even een paar uurtjes te gaan liggen. 

Toen ik na een poosje net weggedoemeld was, werd ik ineens wakker van Tess die een gil gaf,  zowat over haar nek ging maar tegelijkertijd ook volledig de slappe lach kreeg. Geschrokken schoot ik overeind en vroeg onthutst wat er aan de hand was. 

Er bleek een Geko vanaf het rieten dak op haar bed te hebben gescheten....DÌT VERZIN JE TOCH NIET!  

Met zijn allen kregen we echt volledig de slappe lach. Na een poosje vroeg Jeroen ontzet waar we in godvredesnaam terecht waren gekomen waarop Mike zonder een moment na te denken zei..."DE HEL!!"

Weer lagen we met zijn allen ondanks de ellende  volledig strak. Zelfs Naom, die al helemaal ingeburgerd is in de zo nu en dan bizarre vakantieavonturen van de Versteegjes, had pret voor 10. Ook zij kan inmiddels prima omgaan met de mindere kanten van het avontuurlijke reizen. Sterker nog.... triomfantelijk trok ze de lakens van Tess haar bed af en stapte kordaat met de lakens onder haar arm richting receptie. Daar aangekomen duwde ze de lakens onder de neus van de nogal onvriendelijke kerel en zei "There is shit on the sheets!!!"

Even later hebben we het bed verschoond en van de oude lakens en klamboes een soort opvangnet gemaakt waar we de komende nachten  veilig onder kunnen gaan liggen. Voor ons even geen 'shit'  meer.

De komende 3 overnachtingen zullen even flink afzien worden. Buiten de aftandse hut, hebben we 's nacht niet eens water. Zelfs het toilet doorspoelen is er niet bij. 

Het is echt bar en boos, dus Nusa Penida......we hopen dat je het waard zult zijn!!!