23/7 Hidden Canyon

Vandaag stonden de Hidden Canyon en Saraswati Silver op de planning.

In de ochtend na het ontbijt, samen met Jeroen naar het kantoortje van onze accomodatie gelopen om daar vervoer te regelen naar beide bestemmingen.

Daar aangekomen, stuitte we onverwachts op een probleem. Er was vandaag en morgen bijna niet aan vervoer te komen vanwege een landelijke ceremonie waarbij bijna het hele Balinese leven plat ligt.  

Nou zijn deze data's bijna niet bij te houden aangezien die Balinesen aan de lopende band werkelijk alles aangrijpen voor een of andere ceremonie om iets of iemand te vereren. Ze gaan hierin zover dat ze bv. om de 210 dagen het 'Tumpek Landep' vieren, de zegening van ijzer.

De hele Balinese bevolking rijd dan rond  met grote flapperende ornamenten, hangend aan het stuur en spiegels van auto's, brommers, fietsen en alles wat maar de weg op kan.

Gelukkig wist het vrouwtje van onze accomodatie na even rondbellen, toch nog een chauffeur voor ons te regelen.

Vandaag was dus opgelost maar er bekroop me wel een onaangenaam gevoel over onze dagtour van morgen waarvoor ik een aantal maanden terug een gids/chauffeur had geregeld.

En jawel hoor, toen ik uit voorzorg contact met hem opnam bleek hij inderdaad een fout in zijn agenda gemaakt te hebben. Hij bood zijn excuses aan en er zat niks anders op om onze plannen om te gooien.

Maar dàt was van later zorg, nu eerst onze trip van vandaag.

Gedurende de korte tocht in de auto, gleed het Balinese leven aan ons voorbij waarbij mijn hart echt een sprongetje maakte. Het deed ons terug denken aan het gevoel wat we in Sumatra ook al hadden. Het lieflijke en het gemoedelijke van zowel de bevolking als het landschap en de straten waar je doorheen rijdt, is kennelijk typerend voor Indonesië. Vooral nu het hele land zichtbaar druk in de weer is voor de ceremonie vd komende dagen.

Waar je ook kijkt zijn de mensen bezig met handgemaakte versieringen van alles wat ook maar groeit en bloeit, wat het geheel nog lieflijker maakt dan dat het al is.  

Overal waar je even stopt word je hartelijk ontvangen en vinden ze het geweldig als je een foto van ze maakt en zijn ze bijna als een kind zo blij als ze ook met jou op de foto mogen.

Bijzonder! In Sumatra hebben we dit natuurlijk ook al mogen ervaren maar toen waren we er nog van in de veronderstelling dat dat kwam doordat ze die kanten uit nog nauwelijks toeristen zagen. Maar in Bali hieraan natuurlijk zeer zeker geen gebrek en dan tóch deze innemende hartelijkheid.

Aangekomen bij Saraswati Silver was het kroost samen met manlief in hun element. Bijna twee uur lang had ik geen kind aan ze.  Hier worden voor de kenners onder ons de befaamde zilveren  'Buddha to Buddha' sieraden gemaakt voor een fractie van de prijs dan wat je er in Nederland voor betaald. Het enige verschil is dat het hier 'Best to Buddha' wordt genoemd.

Allen goed geslaagd voor verschillende armbanden terwijl moeders een groot deel van de tijd buiten in de omgeving haar hartje op kon halen met haar fotocamera.

Op naar de Hidden Canyon. Bewust had ik mijn mond dichtgehouden over wat we daar precies zouden aantreffen en we zouden gaan doen. Aangezien manlief en kids vooraf bij het plannen vd reis eigenlijk nooit enige interesse tonen in wat we precies gaan doen en het tegen die tijd dat we op vakantie gaan maar gewoon over zich heen laten komen, was de verassing des te groter dat we oude tijden deden herleven.

Ze hadden verwacht dat we simpelweg naar een of andere grot zouden gaan waarin we wat rond zouden gaan wandelen maar dit was andere koek.

De waterschoenen gingen aan en we kregen twee gidsen met ons mee om vervolgens ons al klimmend, klauteren, springend en sommige delen zwemmend een weg te banen door een gigantische kloof tussen de rotsen. 

Toen de kinderen klein waren, hebben we dit menig keer gedaan in Zuid Frankrijk waarbij de adrenaline door je lijf heen schoot...daar beter bekend als Canyoning.

Naom is normaliter wel veel meer geïnteresseerd in wat ik nu precies in de planning heb maar gelukkig vroeg ze hier verder niet over door. Ik had nml wel kunnen voorspellen dat ze anders vooraf al het klamme zweet in haar handen had gehad en hield angstvallig mijn kaken op elkaar al wetende dat die kleine kabouter uiteindelijk veel meer durft dan dat ze zelf in de gaten heeft.

En ze heeft het geflikt!  Soms met knikkende knieën en gepaard met het nodige gegil waardoor  de overigens geweldig leuke gidsen ook de tijd van hun leven hadden. Hilariteit alom.

Wat hebben we schik gehad, niet alleen om de oerkreten van Naom maar vooral ook om de capriolen van elkaar.

Af en toe in de meest onflatteuze houdingen om een poging te doen om over te stappen op een volgend rotsblok zonder er tussendoor naar beneden te vallen in de stromende rivier die zich daar een weg tussen baant. (Toegegeven...Jeroen, Mike en Tess brachten het er best goed vanaf en waren het kennelijk nog niet verleerd)

Sowieso was er weinig eer te behalen in alle pogingen om er nog enigzins toonbaar uit te blijven zien. Stond ik vooraf dat we de kloof in gingen nog mijn haar te fatsoeneren voor de foto's die gingen komen, zo ging ik plotseling kopje onder toen van het ene op het andere moment onder water schoot....weg coupe!

Aan touwen zwierde we vloeiend als Tarzan en Jane tussen de torenhoge rotswanden door maar ondergetekende zag er op de foto uit als een afgeschoten dubbele Big Mac...uiteraard heb ik die foto's maar even gedeletet/gewist. ;-)

Toen Naom bijna weggleed en van hartelust op los gilde dat ze bang was dat ze zou vallen, riep Mike dreug dat ze daarmee moest wachten totdat ze getrouwd waren omdat ze dan tenminste nog wat voor hem opleverde met de verzekering. Echt tranen met tuiten van het lachen.

We hebben een waanzinnig leuke dag 

gehad.

In de avond hebben we weer een(voor ons) nieuwe Warung opgezocht 'Baby Monkey's' waar we wederom overheerlijk hebben gegeten. De bediening was echt top, gezellig met een glimlach van oor tot oor en boden behulpzaam aan om een foto van ons 5en te maken. Na afloop kregen we een glaasje Arak van ze, een brandewijn van palm wat een typisch lokaal drankje blijkt te zijn. 

Geloof het of niet, na afloop bleef moeders warempel rechtop op haar beentjes lopen wat nogal uitzonderlijk is aangezien deze normaal gesproken gevoelig zijn voor de minste of geringste drubbel alcohol zoals iedereen inmiddels wel weet.

Na afloop weer terug naar onze villa gelopen waarbij we blijkbaar een verkeerde afslag hadden genomen waarbij we duidelijk door een wat onguur buurtje kwamen met oa. de titi's bar, en de Double D Dingdong bar, het laat zich natuurlijk raden dat je daar niet voor simpelweg een glaasje cola komt.

Toen we achter elkaar aan door een smal aardedonker steegje liepen met Mike als opperwinnetou aan kop, hoorde we hem inneens met een benepen stem uitbrengen "Ooh jee".

Voor hem stond een witte hond hem naar zijn idee verstard aan te kijken, waarvan zijn grote ogen weerkaatsen in het licht vd de telefoon van Naom welke als zaklamp fungeerde.

"Ik denk dat we maar omdraaien" zei Mike stellig. Voorzichtig teruguitlopend in het steegje gebiede ik Mike om niet te gaan rennen en vooral rustig te blijven lopen. Ik had de woorden nog niet uit mijn mond en onze held op sokken kwam ons op een holletje voorbij lopen waarbij hij vluchtig met de angst in zijn stem riep "dat doe ik ook!!!"

Als ik er nog aan denk kan ik er nog steeds om gieren, want uiteraard gingen we daar volledig strak van het lachen.

Klaarblijkelijk dus toch een zoon van zijn vader, we kunnen er niet meer omheen.