Wo 27/7 Een lach én een traan van ontroering

Vanochtend ging om 6.00 uur de wekker maar ik lag al 'n tijdje wakker. Verheugd als 'n klein kind dat ik vandaag met 'n beetje geluk eindelijk de orang oetans ging ontmoeten, kon ik de slaap niet meer vatten. Het zou me toch niet gebeuren dat we ze niet konden vinden want ik wist dat ook die mogelijkheid bestond.
Gekleed in onze outdoor kleding en wandelschoenen, troffen we na het ontbijt 'n lokale gids waarmee we de jungle in zouden trekken.
Al snel bleek dat het 'n pittige klim voor me was. De vochtigheid was hoog waardoor het water van me afgutste maar ook al onze inspanningen naar de Bat Cave waren me duidelijk niet in de koude kleren gaan zitten.
Gelukkig hadden we de gids voor ons alleen waardoor hij de gelegenheid had om het op mijn tempo af te stemmen. Onderweg vertelde hij honderduit en stopte geregeld om ons vanalles te laten zien.
Zo kwamen we 'n 'moon snake' tegen wat vrij uitzonderlijk schijnt te zijn.
Nou ben ik niet zo van de slangen maar dit gif groene exemplaar was toch wel erg mooi.
Even later krioelde het om ons heen van de long tail makaken. Niet in de ogen kijken van de apen leerde ik gisterenavond! Nadat twee makaken me lieflijk aan zaten te kijken en ik vertederd terugkeek vlogen ze ineens als 'n dolle op me af terwijl Jeroen en Nijar niets vermoedend 'n eindje verderop liepen.
Ik schrok me werkelijk de beroerte, gaf van schrik 'n gil en rende me de benen onder m'n lijf vandaan om aan de apen te ontsnappen. Toen ik bij Nijar en Jeroen was en de apen gelukkig van me had afgeschud begreep ik van Nijar dat je 'n aap nooit aan mocht kijken. Tsja stom natuurlijk, totaal niet bij stil gestaan.
Ik moest er achteraf smakelijk om lachen maar Jeroen minder, die was min of meer verontwaardigd. Van schrik schijn ik "JEROENNN!!!" geroepen, te hebben.(hilarisch natuurlijk als je weet dat Jeroen geen held is met beesten die hij niet kent)
Zegt mijn wederhelft heel dreug:
"Ik weet niet waarom je mìjn naam riep toen die klotebeesten achter je aan kwamen....je dacht toch zeker niet dat ìk je te hulp zou schieten???"
Tsja in voor èn tegenspoed gaat waarschijnlijk niet op in de jungle ;-)

En toen was het grote moment daar!
Onze gids liep al 'n hele poos continu apengeluiden te maken om ze te lokken en ineens waren ze daar.
Hoog boven ons zwierde 'n aantal orang oetans van boom naar boom. Vrijwel meteen kwam er eentje naar beneden toen onze gids, Jeroen 'n banaan in zijn hand wilde duwen. Jeroen wist nog gauw "flikker op" uit te brengen en nam de kuierlatten voordat zijn grote roodharige vriend beneden was.
Het was werkelijk om te gieren maar ik had geen tijd om er een plasje voor in mijn broek te doen want dit moment liet ik me niet ontnemen.
Tesje had ipv Jeroen als eerste 'n banaan in haar handen waar de orang oetan op af kwam. Iets boven Tes bleef hij aan één arm in de boom hangen en strekte zijn andere arm naar haar uit zodat ze hem 'n stukje banaan kon geven. Daarna was Mike aan de beurt en daarna (eindelijk) ik.
Ik kan niet omschrijven wat er op dat moment door me heen ging. Ik was tot in het diepst van m'n ziel geroerd.
Zo'n immens groot beest welke zijn bijna menselijke gladde handen naar je uitsteekt. Bij ieder stukje banaan gleden telkens opnieuw mijn vingers door die van hem. Het emotioneerde me zó dat ik echt moest vechten tegen mijn tranen. Op zo'n moment kijkt Jeroen me net aan of ik van lotje getikt ben. Tsja ik ben nou eenmaal een emotionele muts, je zou verwachten dan hij dáár inmiddels na al die jaren aan gewend is.
Een tijd lang heb ik nog naar ze zitten kijken hoe ze zich voort bewogen door de bomen en hoe hun lange rode haren heen en weer zwierde.
Het liefst had ik er nog uren gezeten maar helaas moesten we gaan.

Op weg naar de rivier kwamen we een Thomas Leaf aapje tegen, deze reis op ooghoogte en vlak bij ons.
Wederom kregen we van onze gids banaan om hem mee te voeren. Toen Mike hem 'n stukje aan wilde geven kwam hij met zijn koppie dicht naar Mike's hand. In eerste instantie dacht Mike dat hij wilde bijten maar de gids vertelde dat hij juist wilde dat hij het in zijn bekkie stak.
Nou toen waren we natuurlijk helemaal verkocht.
Het bleken zulke lieve zachtaardige aapjes, heel wat anders dan de makaken welke je altijd in de gaten moet houden.
Ik had het gevoel dat je deze best kon aaien maar ik werd tot de orde geroepen door Jeroen. De gids was degene die me vlak daarna vroeg of ik hem over zijn staart of poot durfte te aaien. NATUURLIJK!!! Dat liet ik me geen 2e keer vragen. Hij bleek het lekker te vinden en voorzichtig kriebelde ik ook zijn buikje en hoofdje......mijn vakantie kon niet meer stuk.
Ook hier moest ik mezelf echt van losrukken om weer verder te lopen. Het liefst had ik hem stiekem in m'n koffertje meegenomen.
Even later zagen we ook nog een pigtale makaak. Jemig, deze arme jongen had echt niks mee. Hij leek serieus op een kruizing tussen 'n varken, 'n nijlpaard en 'n aap.

Later toen we bij de rivier aan kwamen zijn we met 'n raft van de wildwaterrivier afgedaald. Ook hier weer zo'n natuurpracht, dat het een bijna surrealistisch beeld is wat er aan je voorbij komt. Ik had eigenlijk het gevoel op 'n filmset rond te dobberen.

Vanmiddag rond 13uur weer vertrokken uit Bukith Lawang. Na 'n rit van zo'n 6 uurtjes aangekomen in Berastagi.
Morgen om 06.00 vertrekken we om 'n vulkaan te beklimmen waar ik om eerlijk te zijn niet zo heel erg veel snuf in heb.
Het schijnt prachtig te zijn al kan ik me daar nu nog niet zoveel bij voorstellen. Daarbij was ik vandaag zo afgepeigerd dat ik m'n benen bijna niet meer op kon tillen. Nou ja, we zullen zien of het iets wordt.

Inmiddels eindelijk 'n aantal foto's kunnen uploaden, video's lukt tot nu toe nog niet.
Ik zal 'n enkele foto van vandaag plaatsen voor ik ga slapen, de rest volgt later.
Vd oerang oetans is helaas niet veel beeldmateriaal omdat het allemaal té snel gaat en je niet kunt voeren én foto's maken tegelijkertijd.

Iedereen bedankt voor de leuke reacties telkens, we genieten er iedere keer weer van om ze te lezen. De tijd ontbreekt om er telkens op te reageren omdat de verbinding toch erg problematisch blijft en we zo'n druk programma hebben.
We zijn hele dagen in de weer en de helft van de tijd zit Jan Rebbel erbij (Nijar) waardoor we extreem weinig tijd hebben voor onszelf.