Di 26/7 Ultiem geluk

Vanmorgen wakker geworden in 'n zo bleek waanzinnig prachtige omgeving, waar de aapjes om onze accomodatie heen springen.
Toen we gisterenavond aankwamen was het aardedonker en was het vanmorgen dus 'n complete verrassing.
Grappig detail was dat toen we aankwamen we over 'n lange hangbrug over de rivier moesten lopen om de ecolodge te bereiken.
Bij het ontbijt, wat geserveerd werd op bananenbladeren, kwam Nijar ons verblijden met het nieuws dat onze koffers in Medan aan waren gekomen.
Hij bood aan dat hij ze voor ons wilde gaan halen waar we ontzettend blij mee waren. Ruim 3 uur heen en 3 uur terug in de auto, na de afgelopen dagen, daar hadden we niet echt snuf in.
Na het ontbijt zijn we terug ons bed ingedoken en hebben 'n deuk in de dag geslapen. Heerlijk! Deze dag zou ons niks spannend brengen dachten we, maar we waren in ieder geval volledig uitgerust.
Na de lunch zagen we 'n bordje 'Bat cave'
staan en we besloten de route eens te gaan volgen niet vermoedend wat we daar aan zouden treffen.
We vielen van de ene verbazing in de andere. We liepen vanuit de tuin van onze lodge zo de jungle in, wàt een natuurpracht! Uiteindelijk kwamen we terrecht in 'n bijna niet normaal te begaan gedeelte waar we ons voonamelijk al klimmend en klauterend een weg moesten banen door de weelderige begroeing en over grillige rotsen. Soms had je de houvast nodig van de lianen die vanuit de bomen naar beneden hingen als je jezelf half 'n stuk naar beneden moest laten glijden.
Het was echt adembenemend! We hebben in al die jaren al heel wat moois gezien maar dit overtrof toch wel alles.
In de grot ging het evenzo verder. Normale paden zoals in de gebuikelijke publieke grotten zoals we ze in Europa kennen waren er niet. Je moest halsbrekende toeren uithalen om jezelf te verplaatsen om uiteindelijk telkens weer in 'n andere ruimte te komen waar er talloze vleermuizen aan het plafond hingen. Ineens viel er zelfs eentje naar beneden waarbij hij zijn vleugel bezeerde waardoor hij niet meer kon vliegen en voor onze voeten lag.
Ontzettend zielig maar het gaf ons wel de kans om hem van heel dichtbij te bekijken. De gidsen die we halverwege tegen waren gekomen hebben hem geholpen om weer ergens te gaan hangen. Deze reis alleen laag bij de grond waardoor we ieder detail konden zien hoe hij zichtzelf vastklampte, zoiets maak je natuurlijk geen 2e keer meer mee. Toen we door 'n hele nauwe rotsspleet liepen gaf Mike 'n gil waardoor ik mezelf de beroerte schrok. Bleek er 'n vleermuis tegen hem aan gevlogen te zijn waardoor hij zowat 'n toeval kreeg. Uiteraard was dat weer lachen, gieren, brullen. Net zoals even later dat Mike door de glibberige ondergrond 'n schuiver maakte en op z'n kont belande en ik al lachend er bijna achteraan ging.
Vervolgens kwamen we in 'n ruimte waar in de rotswanden overal zwaluwen in nestjes zaten. Eentje zat er zelfs op ooghoogte waar twee jongen in lagen.
Normaal zijn wij niet van die 'grottenmensen' maar dìt was zó gaaf!!!
Toen we later de grot uitkwamen waren er Thomas Leaf apen in de bomen aan het spelen. Zwarte apen met als het ware 'n witte hanenkam op hun hoofd. Deze waren nieuw voor ons want tot nu toe hadden we alleen nog makaken gezien.
Toen we bij onze lodge later Nijar tegenkwamen, bleek dat hij ons al het zoeken was. Hij had onze koffers, EINDELIJK!!!
Toen we even later onze koffers met schone kleding achter ons aantrokken en links en rechts van ons aapjes aan het spelen waren en ons na keken, bedacht ik mezelf dat dit toch wel het ultieme geluksgevoel is.

Morgen gaan we naar de orang oetans. Ik verheug me erop als 'n klein kind. Dit is 'n lang gekoesterde droom die uit gaat komen.
Jeroen staat ook al te popelen, hij kan niet wachten ;-)

Helaas lukt het me niet om foto's te uploaden door het zwakke signaal hier, deze houden jullie dus tegoed.