Ma 25/7 Verbluffend Sumatra
26 juli 2016 - Sumatra, Indonesië
Vanmorgen in alle vroegte doorgevlogen naar Medan in Sumatra.
Onze gids Nijar stond ons al op te wachten. Een klein kereltje met 'n bijzonder gevoel voor humor waar we ons direct prettig bij voelde. Meteen al lagen we finaal in 'n scheur door zijn hele doen en laten tegenover Jeroen welke hij vanaf de eerste minuut "Papa" noemt.
Wat we vandaag allemaal al niet gezien hebben, de adembenemende natuur, het bijzondere straatbeeld......het is bijna niet te omschrijven.
Een compleet andere beleving dan Thailand en Vietnam, zo ongerept en puur dat het me vaak de adem ontneemt maar tevens voor zorgt dat het een pittige manier van reizen is. De wegen zijn van zulke slechte kwaliteit dat je er uren over doet om van A naar B te komen. Wegen/paden zijn kapot en soms bijna weggespoeld en zitten vol bulten en kuilen waardoor je alle kanten wordt opgeslingert. Het is zwaar maar zeer overweldigend. Inmiddels is het hier 22.30 uur en nog steeds zijn we op weg naar onze Ecolodge aan de rand van de jungle waar we vermoedelijk pas tegen middernacht aan gaan komen.
Wat me de gelegenheid geeft om het reisverslag van vandaag op te schrijven maar wat eveneens 'n eeuwigheid duurt doordat er bijna niet te typen valt door al het geschud.
Het doet me denken aan de tocht van vanmiddag achterop 'n stel motoren. Via slingerende paden met grote overhangende palmen, dwars door kleine dorpjes waar je halsover kop uit moest wijken voor ganzen, kippen, schapen en geiten die plots de straat opschoten, langs rubberplantages en palmolieplantages Stijle en haast onbegaanbare paden vol met modderkuilen, keien ed. waar ik achterop op sommige momenten mezelf echt heb afgevraagd waarom wij dit nou serieus zó ontzettend leuk vinden. Het was eigenlijk complete waanzin want bij ons zou men er geen enkele bulldozer aan wagen maar toch giert de adrenaline je door je keel. Ik heb er wat af gestuiterd met samengeknepen billen achterop bij 'n lokale jongen. Ik heb die knul vastgeklemd alsof m'n leven er van af hing zodat hij op den duur wel erg ongemakkelijk heen en weer begon te schuiven. Later realiseerde ik me beschaamd dat ik m'n nagels in zijn buik en borst kneep, tsja die beste jingen had er natuurlijk geen notie van dat ik thuis stapvoets door 'n bocht ga.
Tijdens de tocht voelde we ons ineens gekooide dieren in Artis. Een klasje schoolkinderen kwam voorbij en gingen ons al giegelend met open mond aan staan te kijken en er kwamen er steeds meer bij. We hadden bijna verwacht dat ze met nootjes naar ons gingen gooien om ons te voeren. Net als de rest vd bevolking, in winkels en op straat, ze kijken hun ogen uit. Daaraan kun je idd merken dat ze daar totaal nog geen toerisme kennen, je bent 'n attractie op zich. Dit kennen we eigenlijk helemaal niet. In Thailand en Vietnam zochten we het ook buiten de bebaande paden maar dat is toch van 'n heel ander kaliber dan dit.
Morgen zouden we de jungle intrekken voor de orang oetans maar we hebben dit 'n dag opgeschoven. Op de eerste plaatst dat we na zo'n reis echt behoefte hebben aan 'n rustig dagje aangezien deze 1e dag wel héél heftig was voor 'n begin. Op de 2e plaats omdat we zonder outdoor-outfit zitten! We hebben 'n poging gewaagd om nog iets te kopen maar vooral voor Tes en mij bleek dat echt onmogelijk.We hopen morgenavond eindelijk onze koffers terug te krijgen, mocht dit niet zo zijn hebben we echt 'n probleem want zoals verwacht kunnen we gewoon niet slagen voor 'n nieuwe outfit. De grootste schoenen zijn te klein en ook kledingmaatje XXL is op Aziaten afgestemd en dus nog veel te klein.
Onze gids Nijar stond ons al op te wachten. Een klein kereltje met 'n bijzonder gevoel voor humor waar we ons direct prettig bij voelde. Meteen al lagen we finaal in 'n scheur door zijn hele doen en laten tegenover Jeroen welke hij vanaf de eerste minuut "Papa" noemt.
Wat we vandaag allemaal al niet gezien hebben, de adembenemende natuur, het bijzondere straatbeeld......het is bijna niet te omschrijven.
Een compleet andere beleving dan Thailand en Vietnam, zo ongerept en puur dat het me vaak de adem ontneemt maar tevens voor zorgt dat het een pittige manier van reizen is. De wegen zijn van zulke slechte kwaliteit dat je er uren over doet om van A naar B te komen. Wegen/paden zijn kapot en soms bijna weggespoeld en zitten vol bulten en kuilen waardoor je alle kanten wordt opgeslingert. Het is zwaar maar zeer overweldigend. Inmiddels is het hier 22.30 uur en nog steeds zijn we op weg naar onze Ecolodge aan de rand van de jungle waar we vermoedelijk pas tegen middernacht aan gaan komen.
Wat me de gelegenheid geeft om het reisverslag van vandaag op te schrijven maar wat eveneens 'n eeuwigheid duurt doordat er bijna niet te typen valt door al het geschud.
Het doet me denken aan de tocht van vanmiddag achterop 'n stel motoren. Via slingerende paden met grote overhangende palmen, dwars door kleine dorpjes waar je halsover kop uit moest wijken voor ganzen, kippen, schapen en geiten die plots de straat opschoten, langs rubberplantages en palmolieplantages Stijle en haast onbegaanbare paden vol met modderkuilen, keien ed. waar ik achterop op sommige momenten mezelf echt heb afgevraagd waarom wij dit nou serieus zó ontzettend leuk vinden. Het was eigenlijk complete waanzin want bij ons zou men er geen enkele bulldozer aan wagen maar toch giert de adrenaline je door je keel. Ik heb er wat af gestuiterd met samengeknepen billen achterop bij 'n lokale jongen. Ik heb die knul vastgeklemd alsof m'n leven er van af hing zodat hij op den duur wel erg ongemakkelijk heen en weer begon te schuiven. Later realiseerde ik me beschaamd dat ik m'n nagels in zijn buik en borst kneep, tsja die beste jingen had er natuurlijk geen notie van dat ik thuis stapvoets door 'n bocht ga.
Tijdens de tocht voelde we ons ineens gekooide dieren in Artis. Een klasje schoolkinderen kwam voorbij en gingen ons al giegelend met open mond aan staan te kijken en er kwamen er steeds meer bij. We hadden bijna verwacht dat ze met nootjes naar ons gingen gooien om ons te voeren. Net als de rest vd bevolking, in winkels en op straat, ze kijken hun ogen uit. Daaraan kun je idd merken dat ze daar totaal nog geen toerisme kennen, je bent 'n attractie op zich. Dit kennen we eigenlijk helemaal niet. In Thailand en Vietnam zochten we het ook buiten de bebaande paden maar dat is toch van 'n heel ander kaliber dan dit.
Morgen zouden we de jungle intrekken voor de orang oetans maar we hebben dit 'n dag opgeschoven. Op de eerste plaatst dat we na zo'n reis echt behoefte hebben aan 'n rustig dagje aangezien deze 1e dag wel héél heftig was voor 'n begin. Op de 2e plaats omdat we zonder outdoor-outfit zitten! We hebben 'n poging gewaagd om nog iets te kopen maar vooral voor Tes en mij bleek dat echt onmogelijk.We hopen morgenavond eindelijk onze koffers terug te krijgen, mocht dit niet zo zijn hebben we echt 'n probleem want zoals verwacht kunnen we gewoon niet slagen voor 'n nieuwe outfit. De grootste schoenen zijn te klein en ook kledingmaatje XXL is op Aziaten afgestemd en dus nog veel te klein.
xxx Verona