Do 28/7 Het brullen van de draak

Vanmorgen om 6uur zaten we in de auto om  de vulkaan te gaan beklimmen.
Wederom was ik verbijsterd door het slechte wegdek. Volledige stukken asfalt zijn volledig weggeslagen en ze doen geen enkele moeite om het te repareren.
Halverwege moesten we de auto parkeren omdat de weg verder gewoon niet meer begaanbaar was. De rest van de weg omhoog moesten we te voet doen. Gelukkig was de temperatuur hier 'n stuk koeler wat net iets aangenamer lopen was. Wederom was het pittig en vroeg mezelf af waarom ik mezelf dit aan deed.
Eelco had er in Nederland op gehamerd dat ik dit niet aan me voorbij moest laten gaan.
Enerzijds vond ik het toch wel bijzonder om dit eens mee te maken maar anderzijds had ik foto's op internet gezien wat ik hierbij kon verwachten en deze spraken me niet echt aan.
Jeroen moest me aan de hand nemen zodat ik niet meer alle kracht uit mezelf moest halen om boven te komen.
Gaandeweg werd ik steeds blijer dat ik deze kans toch niet had laten schieten. Het uitzicht wat we hadden op een verderop liggende vulkaan was prachtig met op de achtergrond 'het brullen van de draak' zoals Nijar het noemt.
Het geluid van de geizers was hiermee inderdaad treffend omschreven.
Langzaam maar zeker kwam de zwavelgeur je tegemoet. Geen feestje want het stonk naar rotte eieren maar verderop werd de geur anders en leek eerder wat eucalyptus-achtig te worden.
Eenmaal bovenaan gekomen was ik even met de stomheid geslagen. Ik was de vulkaanmond aan het zoeken maar zag niks. Even dacht ik dat we misschien nog verder moesten lopen maar Nijar riep verheugd dat dìt het was. DIT???
Tsja ik heb me er nooit zo in verdiept maar ik had toch wat spectaculairders verwacht dan 'n drooggevallen modderpoel. Schijnbaar teveel naar tekenfims gekeken!
Al met al had ik het niet willen missen want al was de krater niet wat ik me er van  voor had gesteld, het had toch wel 'n bepaalde mystiek door het lawaai vd geizers, de geur en de stoom vanuit de geizers en bovenal het uitzicht op de andere vulkaan die nog in werking was en de zwarte rookpluimen die er boven hingen.
Bevreemd keek ik naar de plastic zakjes met 'n bijna zwarte warme vloeistof erin.
Toen Nijar er driftig op begon te sabbelen vroeg ik hem wat het in godvredesnaam was. Het antwoord deed ons echt weer gieren.....thee!!!
Tsja deze optie was nou niet het eerste waar we aan hadden gedacht.
De rest van de dag voornamelijk in de auto gezeten met onderweg even 'n paar korte tussenstops.
Bij het bezoek van 'n tempel kwamen er 3 Chinezen meiden op ons af. Ze vroegen of ze met ons op de foto mochten omdat ons blanke velletje toch wel de aandacht trok. Al giegelend bleek het achteraf vooral om zoonlief te gaan. Even later hadden ze de moed bij elkaar geraapt en vroegen ze of ze een voor een met Mike op de foto mochten. "Very handsom" giegelde ze.
Da's mooi dat ik dat weet, mocht hij deze vakantie 'n keer de bokkenpruik ophebben kan ik hem dus altijd verpatsen aan de eerste de beste chineze dame.
Bij 'n lokaal restaurantje hebben we overheerlijk gegeten. We beginnen eraan te wennen dat de bevolking je met open mond aan staat te kijken omdat ze nagenoeg geen toeristen zien.
Jeroen en ik namen 'n grote beker met vers geperste passievrucht sap, Mike en ik 'n overheerlijke goedgevulde soep, Tes en Jeroen hadden 'n flink bord met Mie Goreng. Daarbij nog wat frisdrank en naderhand hebben we notabene inclusief 'n flinke fooi slecht 7 euro af moeten rekenen. Een giller natuurlijk voor europeesche begrippen.
Onderweg 2 zakken Rambutans gekocht wat me achteraf duur is komen te staan.
Blijken die krengen laxerend te werken!
Ipv de 4 á 5 die je er hooguit van mag hebben had ik bijna mijn hele zakje opgegeten.
Resultaat laat zich natuurlijk raden.
Zienderogen werd ik beroerder.
We brachten de nacht door in op palen staande houten challetjes gelegen aan 'n prachtig moeras.
Vanuit hier zouden we de volgende dag vertrekken naar 'n onbewoond bounty eiland.
We hebben later die avond bij kaarslicht gegeten omdat er 'n stroomstoring was.
Nogal lullig aangezien al onze telefoons leeg waren en we als klap op de vuurpijl te horen kregen dat we op het eiland totaal geen verbinding zouden hebben. Daarbij moesten we op de tast de kleding in onze koffers verdelen omdat we niet alles mee konden nemen en deden ook de douches het niet. Het was allemaal even flink behelpen maar dit is typisch Azië, hier kun je alles verwachten.
Jullie kunnen natuurlijk wel raden dat Mike flink in mineurstemming was omdat dat zou betekenen dat hij ruim 4 dagen geen contact zou hebben met Naom.
Laat in de avond werd de stroomstoring gelukkig verholpen en konden we gelukkig onze telefoons weer opladen.
We waren benieuwd wat de volgende dagen ons zouden brengen. Een paar dagen rust......zouden we ons die dagen niet stierlijk gaan vervelen? Voor bet geval dat, had ik al voor de zekerheid al geïnformeerd bij Nijar of we de dagen op het bounty eiland ter plekken in zouden kumnen korten, gelukkig was dit het geval.

Inmiddels staan de rest van de apenfoto's online want we blijken gewoon internet te hebben op ons eiland waar we inmiddels zitten. Straks zal ik de foto's van dit verslag proberen toe te voegen.
De komende dagen meer over ons bounty eiland avontuur want vandaag is er niks meer van gekomen omdat ik de hele dag knap beroerd op bed heb gelegen. Gelukkig gaat het inmiddels weer iets beter.