Teruggevonden warmte
29 juli 2017 - Amphawa, Thailand
Op dit moment zijn we per minivan onderweg naar Bangkok. Onze koffers hadden we achtergelaten in het bagagedepot van ons vorige hotel en halen we op om daarna in de avond per bus richting Koh Tao te reizen.
Vanmorgen om 5.30 ging de wekker, ik stond op en maakte onze deur open en meteen werd het me duidelijk waarom de eigenaresse van onze homestay dit advies had gegeven.
Terwijl de zon langzaam op kwam en in het water spiegelde , passeerde er keer op keer monniken die langzaam de rivier afgleden in hun smalle houten bootjes. In hun felgekleurde oranje gewaden welke fel afstaken tegen het bruine water en de eveneens bruine traditionele woningen aan de rivier, gaf het een bijna onwerkelijk beeld.
Inmiddels was de rest ook al ontwaakt en zat al gapend en ongeïnteresseerd op de bank van de veranda zich af te vragen waarom ze zichzelf dit aandeden. Ik verdenk ze er stiekem van dat ze mij een of andere mongool vonden die daar over de veranda stond te stuiteren met haar camera. Ik op mijn beurt begrijp er werkelijk geen klap van dat iemand hier de schoonheid niet van inziet. Ik kan hier zó intens van genieten. Het pittoreske plaatje wat het oplevert maar vooral de interesse in deze cultuur. Ik zou hier uren achtereen naar kunnen kijken en als een spons alles willen opzuigen. Daarbij hebben de Thaise monniken me altijd geïntrigeerd net zoals de boeddhistische leefwijze.
Gisteravond vertelde de lieftallige eigenaresse ons dat we voor 25 Bath bij haar een pakketje konden kopen met levensmiddelen voor de ochtend maar dachten toen dat dat bedoelt was voor ons ontbijt. Na het observeren van de monniken en de bewoners begreep ik ineens dat dat voor hen bedoeld was.
Achteraf hadden we het kunnen weten omdat de Monniken inderdaad niet over geld beschikken en leven van de giften van de bevolking. 'S morgens in alle vroegte lopen (in dit geval varen) ze door de de straten van hun omgeving met 'n grote zilveren bokaal welke ze vullen met alle giften van de bevolking waarvan ze leven en delen met de minderbedeelden en zwerfdieren.
Toen we weer een monnik voorbij kwam liep ik het trapje af gedeeltelijk het water in om hem de gift te geven waar hij als dank een of ander gebed voor begon te prevelen.
Ik vond het een bijzondere ervaring om even zo dicht bij deze cultuur te staan.
Even later kwam omaatje (welke ook bij de Homestay woonde) onverstaanbaar brabbelend naar ons toe en wilde ons iets duidelijk maken al hadden we geen flauw idee wat. Ze tikte Naom eerst al op haar arm en gebaarde er een eind op los en daarna probeerde ze het bij mij. Het was verwarrend want enerzijds dachten we dat ze wilde dat we meekwamen maar zodra we haar wilde volgen maakte ze weer een gebaar met haar hand dat we moesten blijven. Ik besloot toch m'n gevoel maar te volgen en liep nietsvermoedend achter haar aan. Dit bleek inderdaad de bedoeling te zijn! We verschillen dus niet allen in taal maar zelfs in gebaren. Het wapperende gebaar met de hand wat wij associëren met 'weg of blijven' betekend bij hun kom mee.
Ik moest mee naar buiten en ze gebaarde dat ik haar slippers moest lenen (het is daar gebruikelijk dat je binnen op blote voeten loopt). We liepen eerst door 't smalle gangetje en daarna nam ze me mee de brug over het dorp in. Nog steeds had ik werkelijk geen flauw idee wat ze nu precies wilde. Ineens zag ik dat er een lokale markt was waar diverse monniken liepen en vriendelijk op ons afkwamen en gewillig voor me poseerde zodat ik foto's van ze kon nemen. Eigenlijk dacht ik dat dit haar bedoeling was geweest maar even later werd me ineens duidelijk wat ze nu precies wilde, ze wilde ons op een ontbijt trakteren.
Ik genoot van dit moment, dìt is nou de charme van een homestay.....het directe contact met de bevolking welke altijd weer zorgt voor onverwachtse maar onvergetelijke momenten.
Tegelijkertijd voelde ik mezelf ook erg ongemakkelijk worden in de wetenschap dat ons ontbijt van vandaag uit een warme thaise maaltijd zou bestaan.
Ze was helemaal in haar nopjes en stelde me trots voor aan de dames vd marktkraam welke ijverig vijf maaltijden voor ons gingen bereiden. Omaatje gaf me telkens haar allerliefste glimlach, pakte me lieflijk bij de arm en keuvelde hele onverstaanbare verhalen tegen me. We liepen terug met 'n tas vol warme maaltijden. Soep, rijst, gekookte en krokante gefrituurde kip, zakjes chili en iets van een of ander kruid.
Bij terugkomst trof ik vier vragende gezichten aan waar ik nou geweest was en welke vertrokken bij de mededeling dat ik een tas vol warme maaltijden voor het ontbijt bij me had. Tsja, in al die keren hadden we dìt moment weten te vermijden maar nu moesten we er toch aan geloven.
Ze kwam zelfs nog aan met een grote bokaal vol met zwarte vloeistof met daarin gelei blokjes welke ze opdiende met ijsblokjes en room. Ons 'toetje' smaakte naar hoestsiroop en was mier en mier zoet, zelfs de heren was dit te gortig en dàt wil wat zeggen. Stiekem hebben we de vloeistof overgoten in een plastic zak welke Jeroen later in het toilet heeft leeggegooid.
Na dit alles zijn we nog een paar uurtjes ons bed in gekropen en in de middag nog 'n laatste keer 'n hapje wezen eten bij een van de bootjes op de drijvende markt.
Om 15.00 kwam de eigenaresse van de Homestay ons waarschuwen dat onze tuktuk er was ons naar het busstation te brengen. We wilde haar een fooi geven maar deze weigerde ze omdat ze al genoeg had. Het enigste wat ze wilde was samen met ons op de foto zodat deze in een lijstje in haar kamer kon hangen bij alle andere foto's waarvan wij dachten dat dat allemaal familie was. Toen vroeg ze of we nog een keer terug wilde komen omdat wij voor haar als familie voelde ondanks dat we er maar een dag geweest waren.
Het was 'n bijzondere ervaring hier in Amphawa. Hier vonden we de warmte en de innemende bevolking weer terug zoals deze we deze jaren geleden hadden leren kennen van Thailand.
Op naar ons volgend avontuur in Koh Tao waar we morgenvroeg aan zullen komen.
Liefs van ons allemaalXxx
(Inmiddels zitten we in Koh Tao, later vandaag de fotp's van de afgelopen 2 dagen)
Vanmorgen om 5.30 ging de wekker, ik stond op en maakte onze deur open en meteen werd het me duidelijk waarom de eigenaresse van onze homestay dit advies had gegeven.
Terwijl de zon langzaam op kwam en in het water spiegelde , passeerde er keer op keer monniken die langzaam de rivier afgleden in hun smalle houten bootjes. In hun felgekleurde oranje gewaden welke fel afstaken tegen het bruine water en de eveneens bruine traditionele woningen aan de rivier, gaf het een bijna onwerkelijk beeld.
Inmiddels was de rest ook al ontwaakt en zat al gapend en ongeïnteresseerd op de bank van de veranda zich af te vragen waarom ze zichzelf dit aandeden. Ik verdenk ze er stiekem van dat ze mij een of andere mongool vonden die daar over de veranda stond te stuiteren met haar camera. Ik op mijn beurt begrijp er werkelijk geen klap van dat iemand hier de schoonheid niet van inziet. Ik kan hier zó intens van genieten. Het pittoreske plaatje wat het oplevert maar vooral de interesse in deze cultuur. Ik zou hier uren achtereen naar kunnen kijken en als een spons alles willen opzuigen. Daarbij hebben de Thaise monniken me altijd geïntrigeerd net zoals de boeddhistische leefwijze.
Gisteravond vertelde de lieftallige eigenaresse ons dat we voor 25 Bath bij haar een pakketje konden kopen met levensmiddelen voor de ochtend maar dachten toen dat dat bedoelt was voor ons ontbijt. Na het observeren van de monniken en de bewoners begreep ik ineens dat dat voor hen bedoeld was.
Achteraf hadden we het kunnen weten omdat de Monniken inderdaad niet over geld beschikken en leven van de giften van de bevolking. 'S morgens in alle vroegte lopen (in dit geval varen) ze door de de straten van hun omgeving met 'n grote zilveren bokaal welke ze vullen met alle giften van de bevolking waarvan ze leven en delen met de minderbedeelden en zwerfdieren.
Toen we weer een monnik voorbij kwam liep ik het trapje af gedeeltelijk het water in om hem de gift te geven waar hij als dank een of ander gebed voor begon te prevelen.
Ik vond het een bijzondere ervaring om even zo dicht bij deze cultuur te staan.
Even later kwam omaatje (welke ook bij de Homestay woonde) onverstaanbaar brabbelend naar ons toe en wilde ons iets duidelijk maken al hadden we geen flauw idee wat. Ze tikte Naom eerst al op haar arm en gebaarde er een eind op los en daarna probeerde ze het bij mij. Het was verwarrend want enerzijds dachten we dat ze wilde dat we meekwamen maar zodra we haar wilde volgen maakte ze weer een gebaar met haar hand dat we moesten blijven. Ik besloot toch m'n gevoel maar te volgen en liep nietsvermoedend achter haar aan. Dit bleek inderdaad de bedoeling te zijn! We verschillen dus niet allen in taal maar zelfs in gebaren. Het wapperende gebaar met de hand wat wij associëren met 'weg of blijven' betekend bij hun kom mee.
Ik moest mee naar buiten en ze gebaarde dat ik haar slippers moest lenen (het is daar gebruikelijk dat je binnen op blote voeten loopt). We liepen eerst door 't smalle gangetje en daarna nam ze me mee de brug over het dorp in. Nog steeds had ik werkelijk geen flauw idee wat ze nu precies wilde. Ineens zag ik dat er een lokale markt was waar diverse monniken liepen en vriendelijk op ons afkwamen en gewillig voor me poseerde zodat ik foto's van ze kon nemen. Eigenlijk dacht ik dat dit haar bedoeling was geweest maar even later werd me ineens duidelijk wat ze nu precies wilde, ze wilde ons op een ontbijt trakteren.
Ik genoot van dit moment, dìt is nou de charme van een homestay.....het directe contact met de bevolking welke altijd weer zorgt voor onverwachtse maar onvergetelijke momenten.
Tegelijkertijd voelde ik mezelf ook erg ongemakkelijk worden in de wetenschap dat ons ontbijt van vandaag uit een warme thaise maaltijd zou bestaan.
Ze was helemaal in haar nopjes en stelde me trots voor aan de dames vd marktkraam welke ijverig vijf maaltijden voor ons gingen bereiden. Omaatje gaf me telkens haar allerliefste glimlach, pakte me lieflijk bij de arm en keuvelde hele onverstaanbare verhalen tegen me. We liepen terug met 'n tas vol warme maaltijden. Soep, rijst, gekookte en krokante gefrituurde kip, zakjes chili en iets van een of ander kruid.
Bij terugkomst trof ik vier vragende gezichten aan waar ik nou geweest was en welke vertrokken bij de mededeling dat ik een tas vol warme maaltijden voor het ontbijt bij me had. Tsja, in al die keren hadden we dìt moment weten te vermijden maar nu moesten we er toch aan geloven.
Ze kwam zelfs nog aan met een grote bokaal vol met zwarte vloeistof met daarin gelei blokjes welke ze opdiende met ijsblokjes en room. Ons 'toetje' smaakte naar hoestsiroop en was mier en mier zoet, zelfs de heren was dit te gortig en dàt wil wat zeggen. Stiekem hebben we de vloeistof overgoten in een plastic zak welke Jeroen later in het toilet heeft leeggegooid.
Na dit alles zijn we nog een paar uurtjes ons bed in gekropen en in de middag nog 'n laatste keer 'n hapje wezen eten bij een van de bootjes op de drijvende markt.
Om 15.00 kwam de eigenaresse van de Homestay ons waarschuwen dat onze tuktuk er was ons naar het busstation te brengen. We wilde haar een fooi geven maar deze weigerde ze omdat ze al genoeg had. Het enigste wat ze wilde was samen met ons op de foto zodat deze in een lijstje in haar kamer kon hangen bij alle andere foto's waarvan wij dachten dat dat allemaal familie was. Toen vroeg ze of we nog een keer terug wilde komen omdat wij voor haar als familie voelde ondanks dat we er maar een dag geweest waren.
Het was 'n bijzondere ervaring hier in Amphawa. Hier vonden we de warmte en de innemende bevolking weer terug zoals deze we deze jaren geleden hadden leren kennen van Thailand.
Op naar ons volgend avontuur in Koh Tao waar we morgenvroeg aan zullen komen.
Liefs van ons allemaalXxx
(Inmiddels zitten we in Koh Tao, later vandaag de fotp's van de afgelopen 2 dagen)
Zie ook helemaal voor me hoe Jeroen die zoete vloeistof stiekem door het toilet spoelt.
Inwendig moet ik dan lachen als ik denk aan vissen die nu met samengetrokken bekkies in die omgeving rondzwemmen. Zoeter dan het zoetste water, haha!
Lieverds, geniet verder van jullie reis en tot het volgende reisverslag maar weer.
Liefs van ons xxx
Trof onder ieder reisverslag 1 of meerdere foto's aan.Tot ik vandaag per ongeluk klikte op de'' laatste foto''.Daar kwam me een partij prachtige foto's
tevoorschijn.Genieten.
Ik kom iedere keer een stapje verder met het ontrafelen van alle techniiek,,
Zoals ik net van je hoorde gaat bij jouw de tel.van whats up ook niet over.
Heb je al vaak gebeld, gaat wel over,maar wordt niet opgenomen.Lag dus niet aan mij,er is dus nog hoop voor me
.Hoop dat jullie de komende dagen lekker relaxen op je tropisch eiland..Duiken tussen de sardientjes mag van mij,maar je avontuurlijker plannen moet je maar achterwege laten.Blij dat je een verstandige zoon hebt.
Heel veel knuffels en wat dies meer zij van xxxMarionxxx
Wat een prachtig verhaal heb je weer geschreven. En wat een bijzondere gebeurtenis dit is er 1 die je niet gauw zal vergeten. Ik zie het me al helemaal voor me hoe Jeroen dat spulletje stiekem door het toilet spelt haha. En jij een één of andere mongool die staat te stuiteren om foto's te maken haha. Maargeniet nog van jullie reis. En we wachten met smart op het volgende verslag.
Liefs Verona xxx