WO 3/8 Echte rijkdom
3 augustus 2016 - Sipirok, Indonesië
Vanmorgen gelukkig weer met een compleet ander gevoel opgestaan. Gisteren zag ik het echt even niet meer zitten. Ik kan 'n heleboel hebben maar op 'n gegeven moment is de rek er even uit. Gelukkig zit het niet in mijn aard om lang bij de pakken neer te gaan zitten en heb mijn resetknop weer gevonden.
Gisteravond laaide mijn strijdkracht weer volledig op toen Jeroen onze was op had gehaald bij de receptie van het hotel. Toen hij terug aan tafel het bonnetje van de zakken met was afhaalde was hij met de stomheid geslagen. Omgerekend in Euro's bijna zo'n 100 euro voor 6 kilo was!!! Onze eerdere Azië ervaringen hadden ons geleerd dat dit nooit heel veel meer mocht zijn dan zo'n 10 à 12 euro.
Nijar zat erbij en kreeg ook ogen als schoteltjes maar reageerde verder nauwelijks en ging verder met het gesprek waar hij mee bezig was.
Toen ik de stoel naar achteren schoof opperde hij of hij iets moest doen maar dat konden we prima zelf af. Bij de receptie bleek het al snel om een misverstand te gaan, het bleek 'n bon van 'n andere familie welke ze op onze zak hadden geniet. Schade was 'n kleine 13 euro, dat kwam meer in de richting.
Vanmorgen zag de wereld er weer compleet anders uit en kon er weer met frisse moed tegen aan. Ik had er weer zin in en verheugde me op de rest van de dagen.
Om 8.45 vertokken we per boot vanaf de aanlegsteiger van ons hotel over het Tobameer.
Met de om het grote meer gelegen bergen op de achtergrond 'n mooi gezicht, toch bleef onze indruk van Samosir hetzelfde. Het was ons ding gewoon niet. Al tuffend bovenop de boot over het beroemde Tobameer, voelde we onszelf net 'n stel 60plussers die 'n Rijnreisje aan het maken waren. We waren weer toe aan iets avontuurlijkers in een ruigere natuur, weg van de bebaande paden en het onvoorspelbare tegemoet.
Aan de overkant van het meer stond Nijar al op ons te wachten want we hadden weer 'n flinke reisdag voor de boeg. Morgen de allerzwaartste van bijna 11 uur om daags erna aan te komen in Harau waarvan de verwachtingen hooggespannen zijn.
We hebben werkelijk een prachtige rit gehad waarbij we onderweg hier en daar gestopt zijn om van uitzichten te genieten, kleine stukjes te wandelen maar ook voor het bezoeken van een ananas- en koffie plantage.
Vooral het laatste was wel erg gaaf omdat we dit nooit eerder hadden gezien. Inmiddels weten we exact hoe we er in het vervolg voor zorgen dat we geen onrijpe ananas meer kopen want van de kleur kun je niks zeggen hadden we eerder al gemerkt.
Als we tijdens de korte wandelingen met z'n vieren daar langs de rand vd weg liepen, wisten we inmiddels dat we konden rekenen op 'n hoop bekijks.
In het begin van onze vakantie voelde we ons erg ongemakkelijk hierbij en wisten niet goed hoe te reageren. Je voelt je 'n indringer in hun cultuur en hebt het gevoel op deze manier hun privacy te schenden.
Inmiddels groeten we de starende mensen vriendelijk en zwaaien naar ze waardoor ze meteen je 'n innemende glimlach teruggeven en vaak enthousiast terug groeten.
Ze vinden het maar wat geweldig als ze ineens zomaar een blanke voorbij zien komen. Vandaag vroeg de eigenaar van 'n supermarktje of hij 'n foto mocht maken van Jeroen en Tes toen ze bij hem aan de kassa stonden, hij was helemaal trots op zijn bezoek.
Het is indrukwekkend te zien hoe hier de mensen leven. Menige Nederlander mag een voorbeeld nemen aan de tevredenheid van deze mensen. Armoede kennen ze hier niet maar ze leven met zoveel eenvoud dat het voor ons bijna niet is voor te stellen. Rijkdom bij hun is het hebben van een aantal buffels maar verder blijven ze wie ze zijn. Geen luxere huizen, over het algemeen geen auto maar hooguit 'n 'becak' ('n brommer met zijspan) , hun kleding wassen ze veelal gewoon in de rivier, geen luxe mooie kleding, kinderen spelen op straat met wat voor handen is, kortom een compleet andere wereld als bij ons maar toch op de een of andere manier ervaar ik dìt juist als rijkdom. Rijkdom zit niet in het materiele maar in de mate van tevredenheid!
Aan het einde van de rit voordat we bij ons hotel aankwamen, kwamen we langs een schooltje waar de kindjes muziek aan het maken waren. Nijar stopte even zodat ik een foto van dit tafereel kon maken. De reactie van de kinderen toen ik uitstapte zal ik nooit meer vergeten. Verheugd begonnen ze al zwaaiend te springen en te roepen naar me van blijdschap. Het was ontwapenend om te zien en we waren alle vier compleet vertederd.
Ik werd ontvangen alsof ze de koningin zagen.
Tsja en zo voelde ik me op dat moment meer als ooit tevoren.....ik voelde me letterlijk en figuurlijk een koningskind, dat ik met mijn gezin zo'n reis mocht maken.
Wederom kunnen we de kids met al hun zintuigen laten ervaren waar het in het leven daadwerkelijk om draait maar welke boodschap ze lang geleden al dondersgoed hebben begrepen.
De herinnering aan de jubelende kindjes doet mijn hart weer smelten en tovert een glimlach op mijn gezicht en ik ben trots op onze eigen kids. Dat ze dit soort dingen weten te waarderen en zich als geen ander kunnen aanpassen aan de meest uiteenlopende omstandigheden maakt me een tevreden en dus bijzonder 'rijk' mens!
Gisteravond laaide mijn strijdkracht weer volledig op toen Jeroen onze was op had gehaald bij de receptie van het hotel. Toen hij terug aan tafel het bonnetje van de zakken met was afhaalde was hij met de stomheid geslagen. Omgerekend in Euro's bijna zo'n 100 euro voor 6 kilo was!!! Onze eerdere Azië ervaringen hadden ons geleerd dat dit nooit heel veel meer mocht zijn dan zo'n 10 à 12 euro.
Nijar zat erbij en kreeg ook ogen als schoteltjes maar reageerde verder nauwelijks en ging verder met het gesprek waar hij mee bezig was.
Toen ik de stoel naar achteren schoof opperde hij of hij iets moest doen maar dat konden we prima zelf af. Bij de receptie bleek het al snel om een misverstand te gaan, het bleek 'n bon van 'n andere familie welke ze op onze zak hadden geniet. Schade was 'n kleine 13 euro, dat kwam meer in de richting.
Vanmorgen zag de wereld er weer compleet anders uit en kon er weer met frisse moed tegen aan. Ik had er weer zin in en verheugde me op de rest van de dagen.
Om 8.45 vertokken we per boot vanaf de aanlegsteiger van ons hotel over het Tobameer.
Met de om het grote meer gelegen bergen op de achtergrond 'n mooi gezicht, toch bleef onze indruk van Samosir hetzelfde. Het was ons ding gewoon niet. Al tuffend bovenop de boot over het beroemde Tobameer, voelde we onszelf net 'n stel 60plussers die 'n Rijnreisje aan het maken waren. We waren weer toe aan iets avontuurlijkers in een ruigere natuur, weg van de bebaande paden en het onvoorspelbare tegemoet.
Aan de overkant van het meer stond Nijar al op ons te wachten want we hadden weer 'n flinke reisdag voor de boeg. Morgen de allerzwaartste van bijna 11 uur om daags erna aan te komen in Harau waarvan de verwachtingen hooggespannen zijn.
We hebben werkelijk een prachtige rit gehad waarbij we onderweg hier en daar gestopt zijn om van uitzichten te genieten, kleine stukjes te wandelen maar ook voor het bezoeken van een ananas- en koffie plantage.
Vooral het laatste was wel erg gaaf omdat we dit nooit eerder hadden gezien. Inmiddels weten we exact hoe we er in het vervolg voor zorgen dat we geen onrijpe ananas meer kopen want van de kleur kun je niks zeggen hadden we eerder al gemerkt.
Als we tijdens de korte wandelingen met z'n vieren daar langs de rand vd weg liepen, wisten we inmiddels dat we konden rekenen op 'n hoop bekijks.
In het begin van onze vakantie voelde we ons erg ongemakkelijk hierbij en wisten niet goed hoe te reageren. Je voelt je 'n indringer in hun cultuur en hebt het gevoel op deze manier hun privacy te schenden.
Inmiddels groeten we de starende mensen vriendelijk en zwaaien naar ze waardoor ze meteen je 'n innemende glimlach teruggeven en vaak enthousiast terug groeten.
Ze vinden het maar wat geweldig als ze ineens zomaar een blanke voorbij zien komen. Vandaag vroeg de eigenaar van 'n supermarktje of hij 'n foto mocht maken van Jeroen en Tes toen ze bij hem aan de kassa stonden, hij was helemaal trots op zijn bezoek.
Het is indrukwekkend te zien hoe hier de mensen leven. Menige Nederlander mag een voorbeeld nemen aan de tevredenheid van deze mensen. Armoede kennen ze hier niet maar ze leven met zoveel eenvoud dat het voor ons bijna niet is voor te stellen. Rijkdom bij hun is het hebben van een aantal buffels maar verder blijven ze wie ze zijn. Geen luxere huizen, over het algemeen geen auto maar hooguit 'n 'becak' ('n brommer met zijspan) , hun kleding wassen ze veelal gewoon in de rivier, geen luxe mooie kleding, kinderen spelen op straat met wat voor handen is, kortom een compleet andere wereld als bij ons maar toch op de een of andere manier ervaar ik dìt juist als rijkdom. Rijkdom zit niet in het materiele maar in de mate van tevredenheid!
Aan het einde van de rit voordat we bij ons hotel aankwamen, kwamen we langs een schooltje waar de kindjes muziek aan het maken waren. Nijar stopte even zodat ik een foto van dit tafereel kon maken. De reactie van de kinderen toen ik uitstapte zal ik nooit meer vergeten. Verheugd begonnen ze al zwaaiend te springen en te roepen naar me van blijdschap. Het was ontwapenend om te zien en we waren alle vier compleet vertederd.
Ik werd ontvangen alsof ze de koningin zagen.
Tsja en zo voelde ik me op dat moment meer als ooit tevoren.....ik voelde me letterlijk en figuurlijk een koningskind, dat ik met mijn gezin zo'n reis mocht maken.
Wederom kunnen we de kids met al hun zintuigen laten ervaren waar het in het leven daadwerkelijk om draait maar welke boodschap ze lang geleden al dondersgoed hebben begrepen.
De herinnering aan de jubelende kindjes doet mijn hart weer smelten en tovert een glimlach op mijn gezicht en ik ben trots op onze eigen kids. Dat ze dit soort dingen weten te waarderen en zich als geen ander kunnen aanpassen aan de meest uiteenlopende omstandigheden maakt me een tevreden en dus bijzonder 'rijk' mens!
Wat een mooi verhaal staat hier weer. Nu kun je zien dat hun nooit andere mensen zien dan van hun eigen cultuur. En wij (jeugd)vaak vaar schelden op deze mensen. Maar ze moeten er zelf maar eens een x naar toe gaan dan piep denk ik een hele hoop jeugd wel anders. Ben ik blij dat wij onze kids met normen en waarden en iedereen in hun eigen waarde moet laten. Af en toe denk ik wel eens hoe de jeugd?wij geweest waren als wij daar geleefd zouden hebben en weten wat we nu weten.
xxx Verona