29/7 Fietsen door het Tampaksiring gebied

Gisteren nadat we ons hadden opgefrist van de geweldige rafttour hebben we een taxi genomen naar de Tirta Empul wat tempel van het heilige water betekend.

Een hindoeïstische tempel die bekend staat om het heilige water waar Balinezen zich ritueel reinigen. Het zou kwade geesten kunnen verdrijven en voorspoed geven.

Eenmaal daar aan gekomen begon mijn achterban te sputteren toen bleek dat we allen een sarong aan moesten.

Tsja ik had ze dit een poosje terug toch echt verteld maar gelukkig voor mij is het destijds niet goed tot ze doorgedrongen.

Vooral de heren vond ik het erg snoezig staan en ik was in mijn nopjes, het zou immers best leuke plaatjes opleveren.

De compleet andere cultuur met al hun eigen gebruiken, het blijft me intrigeren.

De taxi was op ons verzoek buiten blijven wachten waardoor we,  na wat mooie foto's te hebben geschoten ons weer terug lieten brengen naar onze homestay. De foto's hiervan heb ik gisteren al geplaatst.

Vandaag vroeg uit de veren. Terwijl de kids nog lekker lagen te slapen ben ik om 6.30 samen met Jeroen naar de lokale markt gegaan waar de plaatselijke bevolking iedere ochtend tussen 04.00 en 08.00  hun inkopen doen voor die dag. Een kostelijk schouwspel wat al je zintuigen prikkeld. Anders dan andere markten in Azië wordt hier het meeste verkocht vanuit de laadbakken van de talloze pick-ups. Langs de kant van de weg is het een komen en gaan van Balinesen welke overwegend op de scooter hun inkopen komen doen en vervolgens bepakt en bezakt weer wegrijden. Af en toe is het net de Mc drive want sommige stappen niet eens af.

Waar je ook kijkt lopen vrouwen met grote manden vol inkopen op hun hoofd. Je komt ogen te kort.

Om 8.30 werden we met een busje opgehaald en zo'n 20 minuten later werden we afgezet bij, naar wat wij dachten een tempel.

Niks was minder waar, hier bleek de eigenaar van de fietstour met zijn hele familie te wonen. Tal van tempelachtige gebouwen waar in totaal 8 gezinnen leven op een manier welke wij ons met geen mogelijkheid voor kunnen stellen.

Afgaande op alle pracht en praal van het complex ging het hier om een welgestelde familie. Toen we een haan hoorde kraaien werd ons verteld dat dat de 'Ajam' was vanuit de gezamenlijke keuken. Ik grinnikte want bij het horen van 'Ajam' dacht ik eigenlijk gelijk aan een gerecht en niet aan een kip of haan in levende lijven. Bizar genoeg bleek de keuken niet meer dan een kale buitenplaats met 2 pannen boven een houtvuur. Hier werd nog traditioneel gekookt......en dan klagen wij over een barstje in het keukenkastje....het contrast is haast niet te bevatten.

We vertrokken met onze gids Agus naar de Mount Batur met uitzicht op de vulkaan, vanaf waar we zouden gaan fietsen. Onderweg vertelde Agus ons honderd uit over de cultuur.

Eenmaal aangekomen bleken we de tour met mountainbikes te gaan afleggen.

Die had ik even niet zien aankomen. Ik had eigenlijk meer gedacht aan een gewone stadsfiets met een mandje aan het stuur.

Zie jullie het  al voor je, moeders op de mountainbike in de snelle houding???Hier vonden ze het in ieder geval dol komisch.

Even later begreep ik waarom. 

De hele tocht gingen we bergafwaarts en dikwijls door smalle haast onbegaanbare paden dwars door de ongerepte natuur.

Prachtig maar veel tijd om het te bekijken had ik niet want ik moest alle zeilen bij zetten om niet van de weg af te raken en ergens tussen de bananenplanten te belanden of erger nog op de rug in de drek van een of ander rijstveld.  Moeders hield krampachtig de remmen ingedrukt want naar mijn idee ging ik werkelijk met een rotgang naar beneden en zuisde de wind langs mijn oren. Beetje lullig dat ik vervolgens compleet gedesillusioneerd onderaan een moeilijke afdaling aan kwam en iedereen kennelijk al ff stond te wachten waarop mijn lieftallige echtgenoot zich naar de gids excuseerde en zei "Sorry...she's Miss turtle!!!"

Nou ja, miss Turtle had in ieder geval de tijd van haar leven net zoals de rest van haar gevolg.

We hebben genoten. De omgeving is zo belachelijk mooi, onderweg kwamen we door gezellige dorpsstraatjes heen waar de locals je vriendelijk gedag riepen en je het dagelijkse leven aan je voorbij zag glijden. Dikwijls stopte we even en vertelde de gids honderduit over de cultuur.

Toen we stopte op een wat rommelige kale vlakte met overal kneut en het er op sommige plekken uitzag alsof ze er de avond te voren een kampvuurtje hadden gestookt, vroeg ik mezelf net af waarom hij uitgerekend in deze zooi stopte.

Gelukkig hield dit lulijzer haar kaken voor de verandering eens op elkaar want het bleek notabene een begraafplaats te zijn. Het 'kampvuurtje' bleek het restant te zijn van een crematie.  

Volgens traditie worden de overledenen daar in eerste  instantie begraven. Na 5 jaar worden de botten opgegraven en  daar in de open lucht gecremeerd waarna de as over de zee wordt uitgestrooid.

De zooi die ik zag waren de giften van de familie voor de overledenen. Ze geloven dat de geest vd overleden achterblijft en men brengt dagelijks van alles wat de overledenen bij leven en welzijn lekker vonden, van ChupaChup lollies tot sigaretten.  Ik vind het een mooie gedachte.

Het was weer een dag vol indrukken en belevenissen.

Ook deze kan weer de boeken in als onvergetelijk. En dat te bedenken dat we nog zo'n kleine 2 weken voor de boeg hebben.