4/8 Van afwerkplek tot kotsende Chinezen

Nu ik dit reisverslag schrijf, lig ik heerlijk in alle luxe aan het zwembad welke direct grenst aan onze cottage waar we de komende 2 nachten zullen verblijven op Nusa Lembongan. Het is bijna alsof de laatste 24 uur nooit plaats hebben gevonden.

Dacht ik gisterochtend in de 3,5 uur durende rit naar Sanur nog dat ons Bali avontuur wel erg gladjes verliep, dan kwam daar bij aankomst van onze Homestay abrupt verandering in.

Omdat onze gids deze maar niet kon vinden, besloot hij de Homestay te bellen. Na herhaaldelijk proberen kreeg hij niemand aan de lijn wat natuurlijk al vreemd is aangezien normaal gesproken alle accomodaties 24 per dag bereikbaar zijn.

Met behulp van Google Maps en de locals kwamen we uiteindelijk aan op de plek van bestemming. Onze gids klopte voorzichtig op de houten poort en riep 'n paar keer "Hello???".  Nadat er niemand reageerde liepen we maar voorzichtig het terrein op, ons zelf afvragend wat dit voor een vreemde bedoeling was. We besloten maar bij een paar huisjes aan te kloppen en na een poosje ging er ineens een deur open met een duidelijk nog slaperige kerel met een lange verwilderde bos met haar die we kennelijk stoorde in zijn middagdutje. Ik herkende hem van de foto's op internet als de eigenaar.

Kriegel keek hij naar ons en snauwde dat hij geen plek had. Ik zei hem dat we  al maanden geleden gereserveerd hadden via Booking.com en hij me onlangs nog een bevestiging had gestuurd voor het extra bed op een van de kamers.

Onbeschoft maakt hij een gebaar dat we moesten opzouten omdat dat niet waar was, hij zat vol. We moesten maar iets anders zoeken.

Geiirriteerd zei ik hem dat dit een belachelijke gang van zaken was, hij had kennelijk een fout gemaakt en vervolgens bood hij nog niet eens zijn excuus aan en deed geen enkele moeite om voor ons een alternatief te zoeken.

Dan hadden we maar moeten reserveren zei hij!

Ik schoof hem de boekingsbevestiging èn zijn email onder zijn neus terwijl Mike en Jeroen hem ook al aan zijn verstand probeerde te peuteren dàt we gereserveerd hadden.

Ineens flipte die kerel volledig en werd echt agressief. Hij schreeuwde dat wij dachten dat wij God waren en er maar vanuit gingen dat wij zonder te reserveren een kamer konden krijgen en maakte woeste en dreigende gebaren naar ons.

Dat was bij de heren de druppel en even was ik bang dat ze hun zelfbeheersing zouden verliezen wat gelukkig niet het geval was.  Mike met zijn normaal gesproken perfecte Engels deed nijdig  een stap in de richting van de man en zei nu ineens in het Nederlands "ÈN NU MOET JE TOCH ECHT OPHOUDEN!!!" en Jeroen deed er ook nog een schepje bovenop.

De man bond in en zei dat het een systeemfout van Booking.com was en wilde boos zijn gelijk halen door ons de reserveringslijst te laten zien.

En dáár stond onze reservering notabene gewoon tussen en stond de man vervolgens met zijn mond vol tanden.

De fout lag dus bij zichzelf maar had dus geen kamers meer, toen bood hij uiteindelijk maar zijn excuses aan.

Zwaar geërgerd vroeg ik naar zijn Wifi-login zodat ik snel een andere accomodatie kon boeken, we moesten immers toch ergens slapen die nacht.

Onze gids was gelukkig blijven wachten en zei geschrokken dat hij zoiets raars nog nooit had meegemaakt. Waarschijnlijk was de man stoned geweest waardoor hij uit het niets ineens zo tekeer ging.

Achteraf moesten we er samen met onze gids wel om lachen toen we al onze bagage weer opnieuw de wagen stonden te laden om ons naar een hotel in de buurt te brengen welke we in de gauwigheid hadden weten te vinden.

Daar aangekomen leek het op het eerste oog een prima plekje voor een nacht afgezien van de badkamer welke echt aftands was. Nou ja we hadden in ieder geval een slaapplek voor de nacht ,  dan maar slippertjes aan onder de douche en morgen lekker naar het eiland.

Tot overmaat van ramp kregen we even later bericht van degene die voor ons de overtocht zou regelen dat de boot vol zat en dat we alleen een latere overtocht konden nemen welke eens zo duur was.

Ik voelde me onder druk gezet en liet mijn antwoord even in het midden en besloot zelf achter andere tickets aan te gaan. Dit loonde uiteindelijk de moeite want we konden nu gewoon weer de eerste boot pakken waarmee we ook nog bijna de helft voordeliger uit waren.

Toen we in de avond na het eten terug bij het hotel kwamen drong het bij het aantreffen van een hoertje vlak voor onze kamers tot ons door waar we beland waren. We herinnerden ons de viezige oude kereltjes met openhangende blousen en daaronder hun witte hemd, welke we die middag aan de bar hadden zien zitten èn  het feit dat het personeel ons nogal vreemd had aangekeken......ons hotel bleek gewoon een soort veredelde afwerkplek te zijn vlak bij waar we eerder in onze vakantie de Titibar e.d hadden gezien.

De rillingen liepen over mijn lijf en kon echt wel over m'n nek bij het idee. Voordat ik even later tussen de lakens kroop inspecteerde ik eerst grondig de lakens en keek angstig in het laadje van mijn nachtkastje waarop Jeroen gruwelde en zei "Soms moet je niet àlles willen weten!"

Blij dat de nacht voorbij was en dat we naar Lembongan zouden vertrekken, zaten we naar het leek tevergeefs op ons transport naar de haven te wachten.

Nadat we iemand van het hotel hadden laten bellen waar ze bleven, kwamen ze ons op het laatste moment toch nog halen. 

De chauffeur scheurde richting haven omdat we anders onze boot zouden missen totdat we vast kwamen te zitten in hoe kan het ook anders....een ceremonie waarvan ze er slecht 35 per maand hebben!

Was ik eerst als een kind zo blij als we 'toevallig' een ceremonie konden meemaken, nu werd het zo langzaam maar zeker ergerlijk omdat we er al voor de zoveelste keer deze reis er hinder van ondervonden. 

Hoewel het er niet op leek, hebben we net op het laatste moment de boot toch nog weten te redden.

Maar we hadden het nog niet gehad, nu begon de pret echt.

De hele boot bleek vol met Chinezen te zitten  en hier en daar waren er nog maar een paar plaatsen waardoor we apart moesten gaan zitten.

Ik zat achterin en Naom een paar rijen voor mij, die al als een stekker baalde dat we niet met zijn allen bij elkaar zaten.

Mij maakte het niet veel uit dat want ik amuseerde mezelf kostelijk met die gekke Chinezen. Kunnen ze van mij vinden dat ik vergroeid ben met mijn camera....zij zijn echt 100 keer erger!!!

ALLES werd op beeld vast gelegd. Allen waren ze druk in de weer met hun camera, iedere stoel en ieder golfje in de zee werd vast gelegd. Van het een op het andere moment bleek er paniek uit te breken, telefoons werden plots aan de kant gegooid en als een stelletje raven vlogen ze allemaal op de man in het gangpad af welke plastic zakjes aan het uit delen was.

Vragend keek ik Mike en Jeroen aan wat dìt nu ineens was maar al snel kregen we in de gaten dat die dingen moesten fungeren als kotszakjes.  

Naom die helemaal verzonken zat in haar serie op haar telefoon, keek ineens verstoord om haar heen wat er ineens om haar heen gebeurde. Toen het ook tot haar door drong, keek ze met een blik vol walging achterover welke me bijna in mijn broek deed plassen van het lachen. 

En jawel hoor...Naom had de Jackpot!!! Naast haar begon de eerste Chinees het met golven eruit te gooien. Naom draaide zich vol walging gauw naar de andere kant maar ook daar begon er eentje alles eruit te gooien. Dàt gezicht van Naom, het deed me samen met Mike echt gieren van het lachen. Net van te voren grapte we nml nog, dat als Naom een beetje pech had dat ze straks de bami tussen haar tenen had hangen.

Inmiddels waren de Chinezen vóór en ook achter haar hevig aan het overgeven, de Chinezen welke het nog droog hielden waren al kokhalsenddruk in de weer met het aan en afvoeren van gevulde zakjes en de vloer aan het opdoen met natte doekjes.

Je kon me echt opvegen. De tranen biggelde me over de wangen want hoe ze er ook van gruwelde, Naom moest er ondanks alles toch ook vreselijk om lachen. Die walgende blik van Naom maar ook die smerige lach van Mike om hetgeen waar Naom tussen was beland....ik zal het van mijn levensdagen niet meer vergeten.

En Jeroen....Jeroen bleef strak voor zichzelf uitkijken uit angst om maar een glimp op te vangen van maar iets wat op braaksel lijkt want bij het idee alleen al kan hij over zijn nek.

Tess die een cabine verderop zat kreeg van dit hele circus niks mee maar had in haar eentje ondertussen ook de grootste lol. Ook zij zat midden tussen de kokhalzende Chinezen maar het rijtje naast haar hadden zo hun eigen methode om het binnen te houden.....deze lieten angstvallig hun hoofd achterover leunen en hadden hun neusgaten gevuld met mandarijnenschillen en alsof het nog niet hilarisch genoeg was hadden ze ook nog eens een schil over hun neus heen gelegd. Ik kan er nog om gieren als ik er aan denk.

Toen er voor Jeroen en Mike een plek vrij kwam ging Naom er gauw zitten, opgelucht dat ze uit die zure lucht weg was. De opluchting was van korte duur.

Naast haar zat een man welke overduidelijk erg van haar gecharmeerd was en begon er direct vrolijk op los te kletsen tegen haar. Ze rolde naar ons met haar ogen van 'Hèb ik dàt!' en dacht snel van hem af te zijn toen hij vertelde dat hij uit Sumatra kwam.

Verheugd zei ze dat Jeroen en Mike daar waren geweest en er alles vanaf wisten, in de hoop dat hij zijn aandacht op hun zou gaan richten. Mike en Jeroen gniffelde stiekem en ontkende dit vervolgens met een stalen smoelwerk. 

Ook zij hadden totaal geen zin in die man en vonden het hilarisch om Naom te zien spartelen om van die man af te komen. 

Ze draaide half haar rug naar de man toe en deed gauw de oortjes van haar telefoon, in de hoop dat hij de hint zou begrijpen.

Niet was minder waar! Hij zat niet voor één gat gevangen want hij boog zich vervolgens helemaal voor haar langs en tikte haar op de arm, van schanswege kon Naom niet anders doen dan haar oortjes uit om weer naar hem te luisteren.....de heren hadden pret voor 10.

Inmiddels is het hier bijna 23uur en zit ons dagje erop. Iedereen ligt inmiddels lekker te slapen en ik rond mijn reisverslag af.

Na vanmiddag een paar uur aan ons zwembad te hebben gelegen zijn we daarna richting Mushroom Bay gelopen om wat te drinken. Het is werkelijk prachtig. Daarna zijn we tot aan zonsondergang een stukje langs de kliffen van het eiland wezen struinen waartegen de golven van de zee kapot sloegen. Het is adembenemend mooi en weer een compleet ander landschap dan Bali. Het is jammer dat we hier maar 2,5 dag hebben.

Met z'n 5en zijn we het erover eens....we zouden er het liefst nog een paar weekjes achteraan knopen. 

Morgen hebben we de hele dag een golfkarretje tot onze beschikking en gaan we het eiland rondtoeren.