Za 6/8 Harau...momenten om nooit meer te vergeten!

Na gisteren met z'n allen 'n flinke dip gehad te hebben, vandaag toch weer een grandioze dag gehad. Eentje om werkelijk nooit meer te vergeten en welke thuis hoort in de categorie 'absolute hoogtepunten'.

Gisterenavond toen we waren aangekomen in Harau ben ik begonnen met een reisverslag maar ben er halverwege mee gestopt omdat het zo'n negatieve ondertoon kreeg door m'n eigen gemoedstoestand.
We waren even het reizen zat. We zaten al dagen in die auto met onze gids op onze lip. Af en toe mochten we er even uit om even later weer uren verder te reizen. We misten onze vrijheid van het volledig zelfstandig reizen maar ook het avontuur wat dit met zich meebracht. Dit zal na al onze verhalen voor jullie heel vreemd klinken, alsof dit niet al avontuurlijk genoeg is, maar nu stappen we klakkeloos in en uit zodra onze gids het zegt waardoor het voor ons bijna geestdodend aanvoelt.
Genoeg over gisteren. We zijn onze dip weer te boven!

Vandaag wakker geworden in een waanzinnig mooie omgeving.
De Harau vallei is met meer dan 100 meter hoge rotswanden, watervallen, canyons en rijstvelden omgeven. Al liggend in een van onze hangmatten vergapen we ons aan deze omgeving. De eigenaar Pak Ikbal en zijn vrouw doen werkelijk alles om het je zoveel mogelijk naar de zin te maken en zoeken je continu op voor een praatje. Mike en Tes zijn inmiddels al gebombardeerd tot zìjn 'brother and sister' en krijgt telkens 'n vriendschappelijke high five en worden op handen gedragen. Toen Ikbal bezoek kreeg van zijn eigen zuster werden die twee direct aan ze voorgesteld en moesten ze uiteraard samen met haar op de foto.
's Avonds is het sfeertje compleet wanneer er bij kaarslicht op de gitaar wordt gespeeld en gezongen. Als ik er nog aan denk krijg ik weer kippenvel.
Tsja en wederom verblijven we in een basic bamboe huisje, douchen onszelf met koud water en 'n plastic bakje maar voor ons is dìt juist het meest perfecte plaatje wat we ons kunnen wensen en voelen ons er zielsgelukkig bij. Hier kan toch geen enkel luxueus hotel tegenop.
Vanmorgen gestart met onze trekking, niets vermoedend wat ons te wachten stond.
Een jongen uit een vd dorpjes verderop nam ons mee dwars door de rijstvelden in de Harau vallei waar de locale mensen druk aan het werk waren en ons uitbundig groette.
We werden zelfs uitgenodigd om zelf ook rijstplantjes uit te zetten in een vd vele velden samen met de vrouwen in het veld.
Daar hoefden we niet over na te denken en gretig namen we het aanbod aan. Ze gebaarde ons dat we onze schoenen en sokken uit moesten doen en al snel werd me duidelijk waarom. Het leidde direct tot een hoop commotie tussen de dames en onszelf want al bij de eerste stap zakte we direct tot over onze knieën in de modder. Ik dacht werkelijk dat ik er in bleef van het lachen en gilde het uit van plezier toen ik onszelf zag stuntelen om door de rijstvelden heen te stappen. De dames uit het veld hadden de grootste lol dat 'n stel blanken hun kwamen helpen met rijst steken terwijl we zowat tot aan onze onderbroek in de modder zaten. We hebben ze 'n tijdje geholpen en kregen diep respect voor deze mensen. Hele dagen in de brandende zon voorovergebogen in de modder rijstplantjes steken voor 'n hongerloontje van zo'n 3,50 euro per dag.
Verderop stonden dames naar ons te zwaaien en gebaarde ons te komen om te kijken hoe hun de rijst aan het oogsten waren en riepen "Photo photo!!!" Grappig, de mensen hier vinden het helemaal geweldig als ze op de foto mogen. Toen ik ook nog eens vroeg of ze samen met ons op de foto wilde, was het feestje helemaal compleet. Direct werden we uitgenodigd om samen met hun te lunchen temidden van de rijstvelden bij 'n grote berg door hun geoogste rijst. Gastvrij werd er 'n zeil op de grond gelegd waarop we konden gaan zitten en haalde ze hun lunch tevoorschijn en deelde deze met ons. Het ontroerde me tot in het diepst van m'n ziel, er is werkelijk geen lievere bevolking dan deze mensen. Dit was zó gaaf en waren het er unaniem over eens dat dit de mooiste ervaring ooit was wat ons hier allemaal in de rijstvelden overkwam.
Ik zal de rest van m'n leven bij elk pak rijst wat ik vd schappen vd supermarkt afhaal, terugdenken aan deze bijzondere momenten.
Onze tocht ging verder door deze bloedstollend mooie omgeving en leerde veel over het leven van deze mensen en overal werden we enthousiast begroet. Kindjes die uit school kwamen liepen vrolijk een stuk met ons mee om vervolgens een voor een af te slaan zodra we langs hun huis kwamen waar ze al door hun moeder werden opgewacht.
Ze giechelde er wat af en tekens als we weer langs andere kindjes kwamen riepen ze verheugd "photo photo".
Nog nooit hebben we 'n vakantie meegemaakt waar wijzelf zowat meer op de foto zijn geweest dan de omgeving of de mensen van het land zelf. Gedurende onze hele reis hebben we al heel wat foto sessies gehad, telkens staan ze met hun telefoon klaar om een voor een trots met ons op de foto te gaan. Hilarisch!
Tijdens onze rest vd wandeling zijn we ook nog bij de mensen binnen geweest welke druk aan het werk waren om bv. bruine suiker te branden of henna kleurstof te maken onder primitieve en erbarmelijke omstandigheden.
De mensen hier moeten zó ontzettend hard werken om rond te komen tot op hele hoge leeftijd dat ik mezelf haast schaam om uit zo'n welvarend land te komen waar mensen veelal niks anders doen dan klagen terwijl ze eigenlijk alles hebben.
Mensen hier klagen niet maar waarderen het enorm dat je als 'rijke Europeaan' de moeite neemt om je te verdiepen in hun cultuur en interesse toont in hun harde bestaan.
In tegenstelling tot Thailand en Vietnam is er hier werkelijk niemand die er een slaatje uit probeert te slaan dat jij het beter hebt als hun. Ze houden hun hand niet op, ze vragen geen geld voor bv een foto, ze trekken je het vel niet over de oren zodra je iets koopt, niks van dit alles. Echt bewonderenswaardig!
Na uiteindelijk bij 'n waterval aangekomen te zijn waar we even de verkoeling hebben kunnen vinden, werden we door 2 Becaks opgehaald omdat ik inmiddels finaal de pijp leeg had. In de zijspan van deze brommertjes werden we zo door de prachtige omgeving deels teruggereden naar Ikbal en zijn vrouw welke benieuwd waren hoe we het hadden gehad tijdens de tocht die zij voor ons geregeld hadden.
Nou dat mag duidelijk zijn........GEWELDIG!!!!

Vanavond met Nijar geregeld dat we van koers wijzigen. Na Harau houden we het voor gezien en hebben besloten dat we de laatste dagen met z'n vieren door gaan brengen op het eiland Zophira.
Geen lange ritten meer, geen gids meer die hele dagen op onze lip zit maar bovenal geen ruim 7 uur durende trekking meer (berp op, berg af) die nog op het programma stond waar ik gewoon echt de puf niet meer voor heb.