Zo 7/8 Warm onthaal bij Sitti

Vandaag zo dachten we, 'n rustig dagje waarin we weinig spectaculairs meer zouden beleven aangezien we geen lange tocht meer konden maken omdat ik daar gewoon echt de puf niet meer voor had. Tsja al eerder in de vakantie hebben we onszelf daarin vergist, zo ook deze keer.
Met onze wandeloutfit aan zouden we 'n korte tocht naar ' andere waterval maken welke me direct eigenlijk al te zwaar viel. Door de warmte deze dag en omdat de vermoeidheid van deze reis er aardig begint uit te komen, was zelfs de suffe rechte geasfalteerde weg me al te veel en bood me zoniet nòg erger totaal geen uitdaging.
Jeroen drong erop aan dat ik moest stoppen en de becak terug moest nemen naar onze accomodatie. Aangezien ik niet snel van het opgeven ben besloot ik nog even af te wachten wat achteraf maar goed ook was.
Yoga dezelfde gids die we gisteren ook hadden voelde de situatie feilloos aan en gooide uit eigen beweging het programma wat voor ons gepland was om. Hij bestelde 2 becaks en nam ons mee sightseeing kriskras door de dorpjes met de locale bevolking. Op een gegeven moment liet hij ons uitstappen en nam ons mee op bezoek bij een vriend door onze interesse in de bevolking. Helaas was zijn vriend niet thuis maar wat we daarvoor in de plaats kregen was om te smelten.....een aapje!
Naast zijn huis zagen we ineens een heel klein baby aapje in 'n hok zitten wat direct onze aandacht trok. Zijn moeder was doodgeschoten door jagers en hij werd sinds 'n week opgevangen door de vriend van Yoga met de bedoeling om hem over 'n paar weken weer uit te zetten zodra hij er klaar voor was.
Yoga maakte het hok voor ons open waardoor we hem konden aaien en het aapje kroop direct zowat in ons. Telkens als we stopte met kroelen liet hij duidelijk merken dat hij daar niet van gediend was en lag zowat op de kop van genot. Als het aan mij had gelegen had ik onze vlucht gecanceld zodat ik de komende weken non-stop door had kunnen kroelen. Was de vakantie 'n flop geweest dan zou alleen door deze ervaring het al de vakantie van m'n leven zijn. Dit maak je toch nooit meer mee!
Toen we na ruim 'n half uur los konden komen van het aapje, nam Yoga ons mee verder mee het dorp in en stopte we bij een voor Sumatraanse begrippen wat luxer uitziend huis.
Ook hier bleek een vriend van hem te wonen samen met zijn ouders, en Yoga riep door de openstaande deur naar binnen of er iemand thuis was. Er kwam een vrouw naar buiten en begon verlegen te lachen toen ze ons zag. Ze schoot naar binnen en bleek iedereen die daar op dat moment aanwezig was op te trommelen dat ze 'hoog' bezoek hadden. Er heerste opwinding alom en ze stonden erop dat we binnen kwamen.
We voelde ons in eerste instantie zwaar opgelaten maar al snel maakte zij en Yoga ons duidelijk dat ze het juist een eer vonden omdat ze nog nooit blanken in levende lijven hadden gezien. Dit is typerend voor de Sumatranen, bezoek wordt onthaald als familie en vanaf dit moment zagen ze ons als familie vertelde de vrouw ons. haar naam was Sitti en ze was lerares engels wat de communicatie wat makkelijker maakte.
Ze vloog de keuken in en kwam terug met 'n schaaltje loempia's, koekjes en mandarijnen voor bij de koffie en thee. Inmiddels leek het dorp uitgelopen te zijn en de een na de ander kwam binnen, ons bezoek leek als 'n lopend vuurtje door het dorp te gaan.
Na aandringen besloten we toch maar iets te nemen van al het lekkers op de tafel en ze was werkelijk dolgelukkig.
Ze vroeg of we het leuk vonden als we bleven eten en zij voor ons zou koken maar dit vonden we toch wel helemaal beschamend. Na enige tijd aandringen gaven we toe, nadat Yoga er ons van overtuigd had dat we ons niet beschaamd moesten voelen omdat ze dit werkelijk als 'n hele eer zagen.
En daar zaten we dan, de dames uit alle hoeken en gaten vlogen de keuken in, de heren werden op pad gestuurd voor wat kleine boodschapjes en Sitti kwam met haar armen vol met groente uit haar tuin.
Van Yoga hoorde we dat de bevolking hier geen bloemen in hun tuin hadden maar standaard 'n heel assortiment aan groente, kruiden en fruit. Tsja, wij lopen bij de Appie naar binnen voor onze boodschappen terwijl deze mensen gewoon shoppen in eigen tuin.
Het was een hilarisch tafereel wat nog maffer werd toen we zagen dat de grote salontafel werd weggehaald en het vloerkleed daaronder werd gedekt! Het was werkelijk om te gieren.
Er werd een tafelkleed over het tapijt neergelegd waarop de borden en vele schalen met eten uitgestald werden waarna we op onze knieën plaats konden nemen. Sitti vertelde dat dit écht 'the traditional food' was en vertelde trots wat alles was.
Wat deze dames hier in no-time op tafel (uuuuh...kleed) hadden getoverd overtrof echt alles, het was echt niet normaal lekker.
Ze vertelde dat men hier 3 tot 5 keer per dag warm eet en ik vroeg haar hoe ze dat 's morgens dan in hemelsnaam voor elkaar kreeg als ze ook nog een baan had. Haar antwoord was verbijsterend. De vrouwen staan hier gewoon om 3 uur in de ochtend op om vóór hun werk nog te koken en de rest van het huishouden te doen zoals bv de strijkwas. In de avond liggen de vrouwen hier dan ook al vlak na de laatste maaltijd, rond 19.30 uur op bed.
En zo zie je maar weer wat 'n onverwachtse wending hier een dag ineens kan krijgen. Gisteren wisten we al niet wat ons daar in die rijstvelden overkwam maar dit sloeg werkelijk echt alles. Er werden over en weer druk foto's gemaakt en Facebook accounts uitgewisseld en bij het afscheid vloog Sitti me om de nek en stond iedereen ons enthousiast uit te zwaaien. We hebben moeten beloven dat als we ooit weer in Sumatra zijn weer bij ze langs te komen alsof het allemaal de normaalste zaak vd wereld is.
Het hele gebeuren heeft diepe indruk op ons gemaakt, niet voor het eerst deze vakantie.

Toen we terugkwamen bij onze Homestay werden we hartelijk ontvangen door Ikbal.
Tes werd door hem en zijn dochter, welke van dezelfde leeftijd is, meegenomen de velden in om haar van alles te laten zien waarna Tes even later bij zijn dochter achterop de scooter vertrok naar het dorp om eventjes een boodschap te doen.
Tsja, we kunnen hier in Sumatra nooit zeggen dat we hier geen contact met de locale bevolking kregen. Dit hebben we serieus nog nooit meegemaakt en het is gewoon bijna niet te bevatten.
Toen we vanavond na het eten met z'n allen bij elkaar zaten terwijl er muziek gemaakt werd en gezongen, kreeg ik het kippenvel op m'n armen. Ondanks alle hindernissen en dat het reizen met een gids niet helemaal ons ding bleek te zijn, heeft deze vakantie zich ontpopt als de meest indrukwekkende, sensationele en geweldige vakantie ooit te voren.
We hebben nog een paar dagen te gaan maar nu al bekruipt me 'n bepaald gevoel van weemoed als ik er aan denk dat het er bijna opzit.