Fatima in de greppel
2 augustus 2017 - Koh Tao, Thailand
Vannacht 'n nogal korte en beroerde nacht gehad. Nadat ik pas om 1 uur vannacht klaar was met het reisverslag, kon ik de slaap niet vatten.
Op, om en in ons huisje hoorde ik de meest vreemde geluiden die ik maar niet kon plaatsen en welke me de stuipen op het lijf joegen. Een tijdlang lag ik verstijft te luisteren in de hoop dat mijn man ook wakker werd, totdat ik maar besloot om zelf op onderzoek uit te gaan. Net toen ik mijn bed uit wilde stappen klonk er een oorverdovende klap in ons huisje waardoor ik een gil gaf welke volgens mij over het hele resort te horen was. Tess schoot overeind met het hart in haar keel...."WTF DOE JIJ?????"riep ze me geschrokken toe. Even hoopte ik dat zij die klap had veroorzaakt doordat ze tegen de muur aan had geschopt ofzo maar ze keek me bevreemd aan en zei dit niet gedaan te hebben en had ook niks gehoord. Voorzichtig zocht ik met de zaklamp de boel af en scheen naar buiten maar kon niks ontdekken.
Mijn lieftallige man knorde ongestoord door en ik besloot hem wakker te maken. Nou daar heb je ook wat aan! Toen ik hem vertelde doodsangsten uit te staan door wat ik allemaal hoorde en hij mompelde alleen dat het waarschijnlijk de wind was en draaide hij zich prinsheerlijk om en knorde verder. Al mopperend heb ik hem echt vervloekt maar dochterlief was niet veel beter...da's vast de ventilator zei ze en sliep verder. De ventilator.......alsof ik een of andere randdebiel was!
Halverwege de nacht ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en werd vanmorgen uiteraard volledig brak wakker. Moe èn daarbij deed het overal zeer vd verbrandingen, ik had serieus het gevoel dat ik te lang aan het spit had gehangen....ik miste alleen de rode appel in mijn giegeltje.
Vandaag stond een scootertocht op het programma. Nou ik kan jullie vertellen dat ik alles behalve stond te springen. Ik wilde heel graag het eiland gaan verkennen, verlaten binnenwegen gaan ontdekken en weg van het toeristische gedeelte maar de hele dag in de brandende zon deed me huiveren. Daarbij kwam nog eens het feit dat ik van mezelf weet geen held te zijn op alles waar een motor inzit en snelheid kan maken.
Maar ja...alles voor je kinderen hè!
Met frisse tegenzin liep ik als Fatima gehuld in iets wat er uitzag als een boerka richting scooterverhuur.
Lange zwarte jurk welke mijn lichaam zorgvuldig bedekte en een grote zwarte sjaal over mijn nek, schouders en armen welke normaal fungeert als standjurkje over mijn bikini. Deze reis wat minder flateus dus. Het geheel werd in stijl afgemaakt door een zwarte helm in 'Willempie' stijl......mijn god wat liep ik voor lul.
Tsja en toen moest moeders op de scooter leren rijden door de verhuurder. Toen hij vertelde dat ik de rechterrem niet te strak in moest drukken omdat ik anders over de kop zou slaan, zonk me de moed in de schoenen. Al snel besloot ik dat Tess uit veiligheidsoverwegingen nìet bij mij achterop ging maar bij Jeroen en dat Naom gewoon bij Mike achterop ging.
En daar gingen we dan, stapvoets de wijde wereld in omdat de achterban besloten had zich aan te passen aan mijn snelheid. Het ging best goed totdat we een stijle bergweg af moesten dalen. Terwijl iedereen al lang en breed beneden stond durfde ik niet. Ik was bang niet alleen de remmen in te drukken maar tegelijkertijd per ongeluk ook een dot gas te geven. Hilariteit ten top toen met het angstzweet op mijn voorhoofd, krampen in mijn handen van het remmen en met de voeten op de grond om nog meer vaart te minderen ook nog eens Tess achterste voren voor me uitliep om mijn scooter nòg langzamer te laten gaan door tegendruk te geven.
Jeroen deed het onderaan de hucht zowat in zijn broek van het lachen.
Iedereen zijn lol weer gehad, we konden verder!
Na even een fotostop gemaakt te hebben reed ik voorop de bocht om terwijl de anderen nog even bezig waren.
En toen ging het fout.
In de bocht schrok ik van de diepe greppel opzij van me. De paniek sloeg me om het hart toen ik me bedacht dat ik daar vanaf zou kunnen vallen wat me uit mijn evenwicht bracht. In plaats dat ik gewoon rustig doorreed wilde ik van schrik mijn been op het wegdek zetten wat te kort was met als gevolg dat ik als een tuimelaar met scooter en al de diepe greppel in viel. En daar lag Fatima op haar rug in het gras met haar benen omhoog met de scooter tussen haar benen. Uiterst elegant!!! Een Thaise oudere man die me te hulp schoot had denk ik de dag van zijn leven. Nadat hij de scooter uitzette en van me afhaalde , loerde hij me recht tegen mijn doos aan aangezien ik met de benen wijd omhoog lag. Hoezo gênant!
Toen mijn achterban de bocht om kwam zetten keken ze geschrokken en vol ongeloof naar me en hielpen me vervolgens overeind. Buiten dat ik de schrik flink in de benen had, mankeerde ik verder niks behalve een schram op mijn elleboog en spierpijn in mijn bil. Alles zat er nog op en aan en godzijdank mankeerde de scooter niks aangezien deze een heerlijk zachte landing had gemaakt.
Inmiddels biggelen me tranen van het lachen over de wangen bij het herbeleven van mijn capriolen. Tsja ik en een scooter....wij zijn duidelijk niet voor elkaar gemaakt! Tien tegen een dàt deze actie me nog heel lang gaat achtervolgen en dat hier nog heel wat over gelachen gaat worden. Ik geef ze geen ongelijk! ;-)
Ik hield het scooterrijder voor gezien en dook veilig bij Jeroen achterop terwijl Tess en Naom het stuur overnamen en er duidelijk meer behendigheid in hadden.
Mijn angst kreeg ik helaas niet onder controle. Ik was als de doods dat een vd kinderen zou vallen en zag gedurende de hele weg allemaal doemscenario's aan me voorbij trekken, volstrekt onnodig maar ja wat doe je eraan.
Jeroen en de kids vonden het touren geweldig en daar doe je het uiteindelijk voor. Toch zijn we tot de conclusie gekomen dat buiten het snorkelen om, KohTao ons niks te bieden heeft. Buiten het toerisme om is er gewoon niks. Uren lang hebben we verwoede pogingen gedaan om leuke landelijke weggetjes te vinden op zoek naar het lokale leven maar deze zijn er simpelweg niet. Buiten de hoofdweg om leiden verder alle wegen naar resorts, hotels en bungalowparken. Dit was toch wel een domper en hadden we onszelf heel anders voorgesteld. Het liefst zitten we tenmidden van de rimboe waar iedere weg weer een verrassing is waar je uitkomt.
Bij terugkomst hebben we vanmiddag direct de boot geboekt. Morgen om 6 uur in de ochtend varen we richting Surat Thani wat 4 uur zal duren. Ik kan jullie vertellen dat ik dit geen feest vind maar zwemmen word een beetje lastig. Laten we het beste er maar van hopen.
Op, om en in ons huisje hoorde ik de meest vreemde geluiden die ik maar niet kon plaatsen en welke me de stuipen op het lijf joegen. Een tijdlang lag ik verstijft te luisteren in de hoop dat mijn man ook wakker werd, totdat ik maar besloot om zelf op onderzoek uit te gaan. Net toen ik mijn bed uit wilde stappen klonk er een oorverdovende klap in ons huisje waardoor ik een gil gaf welke volgens mij over het hele resort te horen was. Tess schoot overeind met het hart in haar keel...."WTF DOE JIJ?????"riep ze me geschrokken toe. Even hoopte ik dat zij die klap had veroorzaakt doordat ze tegen de muur aan had geschopt ofzo maar ze keek me bevreemd aan en zei dit niet gedaan te hebben en had ook niks gehoord. Voorzichtig zocht ik met de zaklamp de boel af en scheen naar buiten maar kon niks ontdekken.
Mijn lieftallige man knorde ongestoord door en ik besloot hem wakker te maken. Nou daar heb je ook wat aan! Toen ik hem vertelde doodsangsten uit te staan door wat ik allemaal hoorde en hij mompelde alleen dat het waarschijnlijk de wind was en draaide hij zich prinsheerlijk om en knorde verder. Al mopperend heb ik hem echt vervloekt maar dochterlief was niet veel beter...da's vast de ventilator zei ze en sliep verder. De ventilator.......alsof ik een of andere randdebiel was!
Halverwege de nacht ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en werd vanmorgen uiteraard volledig brak wakker. Moe èn daarbij deed het overal zeer vd verbrandingen, ik had serieus het gevoel dat ik te lang aan het spit had gehangen....ik miste alleen de rode appel in mijn giegeltje.
Vandaag stond een scootertocht op het programma. Nou ik kan jullie vertellen dat ik alles behalve stond te springen. Ik wilde heel graag het eiland gaan verkennen, verlaten binnenwegen gaan ontdekken en weg van het toeristische gedeelte maar de hele dag in de brandende zon deed me huiveren. Daarbij kwam nog eens het feit dat ik van mezelf weet geen held te zijn op alles waar een motor inzit en snelheid kan maken.
Maar ja...alles voor je kinderen hè!
Met frisse tegenzin liep ik als Fatima gehuld in iets wat er uitzag als een boerka richting scooterverhuur.
Lange zwarte jurk welke mijn lichaam zorgvuldig bedekte en een grote zwarte sjaal over mijn nek, schouders en armen welke normaal fungeert als standjurkje over mijn bikini. Deze reis wat minder flateus dus. Het geheel werd in stijl afgemaakt door een zwarte helm in 'Willempie' stijl......mijn god wat liep ik voor lul.
Tsja en toen moest moeders op de scooter leren rijden door de verhuurder. Toen hij vertelde dat ik de rechterrem niet te strak in moest drukken omdat ik anders over de kop zou slaan, zonk me de moed in de schoenen. Al snel besloot ik dat Tess uit veiligheidsoverwegingen nìet bij mij achterop ging maar bij Jeroen en dat Naom gewoon bij Mike achterop ging.
En daar gingen we dan, stapvoets de wijde wereld in omdat de achterban besloten had zich aan te passen aan mijn snelheid. Het ging best goed totdat we een stijle bergweg af moesten dalen. Terwijl iedereen al lang en breed beneden stond durfde ik niet. Ik was bang niet alleen de remmen in te drukken maar tegelijkertijd per ongeluk ook een dot gas te geven. Hilariteit ten top toen met het angstzweet op mijn voorhoofd, krampen in mijn handen van het remmen en met de voeten op de grond om nog meer vaart te minderen ook nog eens Tess achterste voren voor me uitliep om mijn scooter nòg langzamer te laten gaan door tegendruk te geven.
Jeroen deed het onderaan de hucht zowat in zijn broek van het lachen.
Iedereen zijn lol weer gehad, we konden verder!
Na even een fotostop gemaakt te hebben reed ik voorop de bocht om terwijl de anderen nog even bezig waren.
En toen ging het fout.
In de bocht schrok ik van de diepe greppel opzij van me. De paniek sloeg me om het hart toen ik me bedacht dat ik daar vanaf zou kunnen vallen wat me uit mijn evenwicht bracht. In plaats dat ik gewoon rustig doorreed wilde ik van schrik mijn been op het wegdek zetten wat te kort was met als gevolg dat ik als een tuimelaar met scooter en al de diepe greppel in viel. En daar lag Fatima op haar rug in het gras met haar benen omhoog met de scooter tussen haar benen. Uiterst elegant!!! Een Thaise oudere man die me te hulp schoot had denk ik de dag van zijn leven. Nadat hij de scooter uitzette en van me afhaalde , loerde hij me recht tegen mijn doos aan aangezien ik met de benen wijd omhoog lag. Hoezo gênant!
Toen mijn achterban de bocht om kwam zetten keken ze geschrokken en vol ongeloof naar me en hielpen me vervolgens overeind. Buiten dat ik de schrik flink in de benen had, mankeerde ik verder niks behalve een schram op mijn elleboog en spierpijn in mijn bil. Alles zat er nog op en aan en godzijdank mankeerde de scooter niks aangezien deze een heerlijk zachte landing had gemaakt.
Inmiddels biggelen me tranen van het lachen over de wangen bij het herbeleven van mijn capriolen. Tsja ik en een scooter....wij zijn duidelijk niet voor elkaar gemaakt! Tien tegen een dàt deze actie me nog heel lang gaat achtervolgen en dat hier nog heel wat over gelachen gaat worden. Ik geef ze geen ongelijk! ;-)
Ik hield het scooterrijder voor gezien en dook veilig bij Jeroen achterop terwijl Tess en Naom het stuur overnamen en er duidelijk meer behendigheid in hadden.
Mijn angst kreeg ik helaas niet onder controle. Ik was als de doods dat een vd kinderen zou vallen en zag gedurende de hele weg allemaal doemscenario's aan me voorbij trekken, volstrekt onnodig maar ja wat doe je eraan.
Jeroen en de kids vonden het touren geweldig en daar doe je het uiteindelijk voor. Toch zijn we tot de conclusie gekomen dat buiten het snorkelen om, KohTao ons niks te bieden heeft. Buiten het toerisme om is er gewoon niks. Uren lang hebben we verwoede pogingen gedaan om leuke landelijke weggetjes te vinden op zoek naar het lokale leven maar deze zijn er simpelweg niet. Buiten de hoofdweg om leiden verder alle wegen naar resorts, hotels en bungalowparken. Dit was toch wel een domper en hadden we onszelf heel anders voorgesteld. Het liefst zitten we tenmidden van de rimboe waar iedere weg weer een verrassing is waar je uitkomt.
Bij terugkomst hebben we vanmiddag direct de boot geboekt. Morgen om 6 uur in de ochtend varen we richting Surat Thani wat 4 uur zal duren. Ik kan jullie vertellen dat ik dit geen feest vind maar zwemmen word een beetje lastig. Laten we het beste er maar van hopen.
.Moeder had toch gelijk duiken is kleurrijker.Hoewel, goed dat je je boerka aan had,heeft je toch enigszins beschermd tijdens je duikeling.Anders had het toch nog een heel kleurrijk plaatje kunnen opleveren.Tsja, duiken en duikellen scheelt maar een paar letters'Heb je er niets aan overgehouden.Als ik zo je verslag lees heb ik zo mijn twijfels.Je moet je in ieder geval maar nooit aansluiten bij No Surrender,afgezien van de overige gevaren,je bewijst eens en te meer dat je een stevige basis van 4 wielen nodig hebt..
.Voortaan maar veilig achter die lange rug van Jeroentje gaan zitten.
Ik hoop dat morgenvroeg niemand zeeziek wordt,Je hebt een mazzel,het is vroeg,dus je zintuigen zijn nog erg slaperig.
Ik hoop dat de rest van de reis beter gaat bevallen, dan dit intermezzo.
Daarom tot schrijfs en knuffelsen ,dikke pakkerds van xxxMarionxxx
Hopelijk wordt je morgen niet weer zeeziek.
Maar je hebt die oudere man die je kwam helpen, wellicht de dag van zijn leven gegeven..., da's toch ook een goede daad
Voortaan idd maar beter met een op pad.
Maar die klap zo midden in de nacht, wat was dat nu? Of ben je er niet meer achter gekomen. Was het geen droom van een scooter-tochtje???
Hoe dan ook, zelfs op een rustig resort weet jij nog de boel op stelten te zetten, haha
Nu weer naar een volgende bestemming en zoals iedereen je al wenst, hopelijk zonder zeeziek te worden.
Een dikke grote knuffel vergezeld je van ons, misschien helpt dat een beetje.
Door, xxx
Door x x x
Wat een verhaal weer ,we liggen in een deuk hier .Zal jou ook weer eens niet overkomen Sandra .Wat dacht jij ik ga de greppel eens van dichtbij bekijken .
Maar gelukkig heb je er verder niks aan overgehouden. En je hebt die oude Thaise man de dag van zijn leven gegeven .De foto's zijn echt SUPER , vooral die met de snorkels . De liefde die jullie hebben voor dit land is overgeslagen op Naom .Wat vind ze het geweldig daar !! Alvast voor morgen een hele goede bootreis ,hopelijk niet ziek worden. En op naar jullie nieuwe avonturen ,die zullen ook vast wel geweldig worden .Geniet ervan .
Liefs en een dikke kus van ons xxxx
Wat een verhaal weer ik lig hier in een deuk van het lachen en mijn wederhelft kijkt mij aan of die zeggen wil van spoor jij wel haha. Het zal San ook eens niet zijn die zoiets moet overkomen. Dat die oude Thaise man de dag van zijn leven had geloof ik gelijk. Maar ik den k meerdere. Maar gelukkig heb je er niets aan over gehouden.
Maar terug te komen op die harde klap in de nacht weet je nou wat het geweest is? Ik geloof gelijk dat het hele resort heb kunnen mee genieten van jou gil. Zie het me al helemaal voor me.
Maar voor de rest geniet van de overtocht (nou genieten ik leef met je mee weet precies hoe je je zelf morgen voelt als je weer voet op vaste land zet.
We wachten weer af op het volgende verslag. Oh ja was ik vergeten die foto waar jullie met z'n alle opstaan met dat duikmasker op het klopt precies wat je in je vorige verslag schreef haha.
Veel plezier nog. Liefs Verona xxx